Η Φύση της Εξουσίας - (Μια Παρωδία)

Πολλές και διαφορετικών τάσεων ομάδες στην εποχή μας, έρχονται να αμφισβητήσουν την σημαντικότερη ίσως κατάκτηση του ανθρώπινου πνεύματος. Μιλάμε για την εξέλιξη του παλιού θεσμού της Ηγεσίας, σε Εξουσία. 

Αν και μπορούμε να διακρίνουμε στην πρώτη κάποια σπέρματα της δεύτερης, δεν είναι παρά η πρώϊμη, πρωτόγονη και άτεχνη μορφή της. Ενώ στην δεύτερη ενσωματώνονται όλα εκείνα τα επιτεύγματα της ιστορικής πορείας του ανθρώπου, που δικαιώνουν τον χαρακτηρισμό του ως κορωνίδα της Δημιουργίας. 

Αναποτελεσματική και διακοπτόμενη η πρώτη, απόλυτη και διηνεκής η δεύτερη. Προσανατολισμένη σε μια κακώς εννοούμενη υπευθυνότητα η πρώτη, κάτοχος της γνώσης του καθευτού δικού της Δικαίου η δεύτερη. Υπό αίρεση και καθαίρεση όταν οι φορείς της αποτυγχάνουν η πρώτη, διαρκής και αιώνια με την απλή αντικατάσταση των φθαρμένων εξαρτημάτων της η δεύτερη. Η πρώτη στηρίζεται σε φυσικές ανάγκες των ανθρώπων και άρα είναι υποκείμενη στις αλλαγές της διάθεσής τους ή των απόψεών τους. Ενώ η δεύτερη στηρίζεται στην Ελέω Θεού Φύση της και διαμορφώνει η ίδια τις διαθέσεις και τις απόψεις των υπηκόων της. 

Μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι αυτή η μόδα της εποχής, αποτελεί έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Και να καλέσουμε τους τρέχοντες φορείς της Εξουσίας να πάρουν άμεση εκδίκηση για το έγκλημα αυτό. Τα μέσα υπάρχουν: 

Κινητοποιήστε ξανά τις κρατημένες τώρα σε αδράνεια ομάδες των αφιονισμένων παιδιών' μόνο που με το που θα αρχίσουν τους εμπρησμούς τσακίστε τα στο ξύλο. Θα αποδειχθεί έτσι η Δύναμη του Κράτους, όταν βρίσκεται στα σωστά χέρια. Κάψτε το επόμενο καλοκαίρι όσα δάση είχατε αφήσει άκαυτα δυό χρόνια πριν. Αλλά συλλάβετε αμέσως και παραπέμψτε σε πολυδιαφημιζόμενες δίκες τους εμπρηστές. Θα αποδειχθεί έτσι η αποτελεσματικότητα της Κυβέρνησης που Ξέρει. Ορίστε ανίκανους και με προδιάθεση στην διαφθορά δημόσιους λειτουργούς. Και μόλις είναι κατάλληλη η χρονική στιγμή, αρπάξτε τους, διαπομπεύεστε τους και στείλτε τους στην φυλακή. Θα αποδειχθεί έτσι ότι τώρα που η Εξουσία είναι παρούσα, τίποτε δεν ξεφεύγει από το Βλέμμα της. 

Και όταν όλα θα είναι έτοιμα, μπορεί να γίνει η Μεγάλη Κίνηση. Ανακοινώστε την χρεωκοπία της Χώρας, για την οποία θα φταίνε Όλοι οι προηγούμενοι κυβερνήτες φυσικά. Και εν ανάγκη πάρτε και το κεφάλι του αναλώσιμου “Παιδός του Πατρός”, που έχετε τοποθετήσει ως πρωθυπουργό. Και με την γνωστή μέθοδο των “Κορακιών”, κάντε νόμιμη ιδιοκτησία σας την υποθηκευμένη ακίνητη και κτηματική περιουσία της. 

Να δούμε ύστερα από αυτό, ποιος θα τολμήσει να συνεχίσει να σας αμφισβητεί. Να αμφισβητεί την μεγαλύτερη πρόοδο που υπήρξε ποτέ στην Πολιτική Θεωρία: “Οι Σοσιαλιστές στην Κυβέρνηση, τα ΜΜΕ στην Εξουσία”. 

Γιατί διστάζετε; Δεν βλέπετε ότι έχετε ήδη επιτύχει; Θέλετε παραδείγματα, για να πεισθείτε ότι όλα είναι ήδη έτοιμα για να αποτινάξετε και τους τελευταίους “αόρατους μανδύες”; Δεν είχατε οδηγήσει μεθοδικά σε αποτυχία, με λαϊκές κινητοποιήσεις και προσφυγές στο ΣτΕ, την αξιοποίηση του Ελληνικού - και ταυτόχρονα κατηγορούσατε για αδράνεια τους διαχειριστές του; Και τώρα παραδίδετε στον Εμίρη του Κατάρ – και στις δικές σας κατασκευαστικές εταιρίες -, όχι ένα κλάσμα αυτής της έκτασης, αλλά το σύνολό της; Και αντί να επικρίνεστε, επικροτήστε από τους ίδιους εκείνους που φώναζαν τότε για “οικολογικό έγκλημα”; Που στο κάτω – κάτω δικοί σας υπάλληλοι ήσαν και τότε και τώρα; 

Ας λείπουν όμως τώρα οι μακρηγορίες. Θα έχουμε την ευκαιρία να αναφερθούμε σε λεπτομέρειες και παραδείγματα, αν σας χρειάζεται και άλλη τόνωση της αποφασιστικότητας σας. 

Κλείνω εδώ τις προτροπές μου με την ευχή η Εξουσία σας να είναι Αιώνια!!...

Μια Μαγεία η Ζωή μας...

http://www.yppo.gr/2/g22.jsp?obj_id=40695

Δελτία Τύπου 

Πέμπτη,23 Σεπτεμβρίου 2010

23/9/2010

Για δέκατη έκτη συνεχή χρονιά η Ελλάδα γιορτάζει τις Ευρωπαϊκές Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Το τριήμερο 24-26 Σεπτεμβρίου η Μαγεία έχει την τιμητική της. Μάγοι, ξόρκια και φυλακτά – Η μαγεία στον αρχαίο και χριστιανικό κόσμο είναι ο τίτλος μιας μεγάλης γιορτής που προσκαλεί όλους τους πολίτες, μικρούς και μεγάλους, να επισκεφθούν μουσεία, μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους σε 53 σημεία της Ελλάδας.

..." 

Ο Γιωργάκης στην Κυβέρνηση, ο Χαρδαβέλλας στην Εξουσία... 

Αισχύνη

 
http://www.youtube.com/watch?v=MWyTiwjI8HY&feature=player_embedded 

Είμαι ιδιαιτέρως ευγνώμων στο You Tube, στο οποίο εισήχθει βίντεο με την ομιλία του Γιωργάκη. Εάν δεν υπήρχε η αυθεντική παρουσία του, ο υποφαινόμενος θα μπορούσε να κατηγορηθεί ως εμπαθής εγκάθετος και κακοπροαίρετος συκοφάντης για τις σκέψεις που σχηματίστηκαν στο μυαλό του κατά την παρακολούθησή της.
Δεν θα εκφράσω την αισχύνη μου για την ύπαρξη ενός "'Έλληνα" πρωθυπουργού, που ταλαιπώρησε σε τέτοιο βαθμό το συντακτικό και δολοφόνησε την γραμματική της Ελληνικής γλώσσας. Είναι καταφανές άλλωστε, ότι σχηματίζει τις φράσεις του στην Αγγλική και προσπαθεί κατόπιν να τις μεταφράσει.
Θα κρατήσω την αισχύνη μου για τους υπηρέτες των Διαύλων της Τηλεοπτικής Δημοκρατίας, που έσπευσαν να διακρίνουν σε ΑΥΤΟΝ τον Λόγο σαφήνεια και καθαρότητα... Και θέλουν να ονομάζονται και δημοσιογράφοι. Και εκνευρίζονται που τα βάζει και μαζί τους επειδή τον γλύφουν λιγότερο από ότι θα ήθελε. Καλά να πάθουν. Κάποτε, εθεωρήτο απόλυτο όνειδος να αποκληθεί ένας δημοσιογράφος "πληρωμένος κοντυλοφόρος". Σήμερα, ανταγωνίζονται για το ρεκόρ του καλύτερα Πληρωμένου Μικροφονιά.
Δεν θα ασχοληθώ επίσης εδώ, με το καθεαυτό περιεχόμενο αυτού του Λόγου και της συνέντευξης της Κυριακής. Θα υπάρξει ο χρόνος και ο τόπος, για να αναλυθούν οι προθέσεις εκείνων που επέβαλλαν τις συνιστώσες του. Μόνον σε δύο σημεία θα σταθώ.
Το ένα, αφορά την σοβαρότητα κάποιου που θέλει να λέγεται πρωθυπουργός και με τόση ελαφρότητα μιλά για "βοήθεια σε 300.000 έως 500.000 ανέργους". Ούτε καν του περνά απ' το μυαλό ότι υπάρχει μια διαφορά 200.000 "αριθμών", που ανταποκρίνονται σε πραγματικές ανθρώπινες υποστάσεις. Απλώς πετά κάποια νούμερα για εντυπωσιασμό και αφήνει τους δημοσιοσχετίτες του να προβάλλουν τις κατάλληλες επεξηγήσεις.
Το δεύτερο, αφορά την ιταμότητα απέναντι στον προκάτοχό του. Μικροπρεπής οσάκις υπήρξε ηττημένος και υπερφίαλος στην νίκη "του", ένα πράγμα δεν μπορεί να συγχωρήσει στον Καραμανλή.
Το ότι τον νίκησε δύο φορές μόνον με τις δικές του δυνάμεις, ΠΑΡΑ το βάρος του ονόματός του, που μάλλον αρνητικός παράγων υπήρξε στην καριέρα του και παρά την λυσσαλέα πολεμική των ΜΜΕ εναντίον του. Ενώ ο ίδιος, αναγκάστηκε να επικαλείται διαρκώς το δικό του όνομα, το οποίο μισεί από τα βάθη της καρδιάς του.
Και όχι απλώς να φιλά, αλλά και να πιπιλάει τις κατουρημένες ποδιές των διάφορων ΔΟΛ και Λοιπών Δημοκρατικών Δυνάμεων, απλώς για να συντηρεί την ύπαρξή του.
Προσωπικά, ουδέποτε υπήρξα οπαδός ή έστω φίλος του Καραμανλή. Τις δε πόρτες της Ρηγίλλης ή άλλης κτιριακής εγκατάστασης της Ν.Δ., δεν τις έχω διαβεί.
Αλλά μπορώ να διακρίνω που βρίσκεται η αξιοπρέπεια και που η ιταμότητα.
Μετά την αισχύνη λοιπόν, ακολουθεί και η αηδία. 

Περί Αλλαγής

Είμαστε παραπονιάρικος λαός εδώ που τα λέμε. Αλλάζει κάτι, παραπονιόμαστε πως μας ξεβόλεψε. Δεν αλλάζει, παραπονιόμαστε πως τελμάτωσε.
Να για παράδειγμα, στις αρχές του Ιουλίου είχε κάνει τον γύρο των blogs η είδηση ότι στο Earth του google maps http://maps.google.com/ υπήρχε η ακόλουθη εικόνα:

Και είχε ξεσηκωθεί ο σχετικός θόρυβος και το παράπονο και η διαμαρτυρία.Προς ενημέρωσιν των ενδιαφερομένων, εν όψη της επισκέψεως του Γεωργάκιου του Μικρού - και του στρατού των παρατρεχάμενών του - στην Συμβασιλεύουσα η τάξις απεκατεστάθη, τα εθνικά ιδεώδη επικράτησαν, οι βάρβαροι απωθήθηκαν στις άνυδρες στέπες τους, ο πολιτισμός νίκησε και το δίκαιον επετεύχθη. Ιδού η νέα εικών του Λευκού Πύργου της Θεσσαλονίκης στην ανωτέρω διεύθυνση:

Έτσι, για να μην παραπονευόμαστε μόνον. Όπως βλέπετε, υπήρχε λόγος ΚΑΙ για την μαζική στρατολόγηση υπουργών, υφυπουργών και βοηθητικού προσωπικού ΚΑΙ για την μαζική εκστρατεία τους στα ουζάδικα της Θεσσαλονίκης: Η αποκατάσταση του κύρους της χώρας στο Earth του google maps.

Μόνον μια απορία μου έχει μείνει. Εκείνος ο κος Μπουτάρης, δεν είναι ο ίδιος που είχε συγκινήσει το Πανελλήνιον κάποια χρόνια πριν, με την δια της τηλοψίας εξομολόγηση του αγώνα του για αποτοξίνωση από τον αλκοολισμό του; Τώρα τι έγινε; Αποφάσισε ότι δημαρχιλίκι χωρίς ουζάκι δεν γίνεται ή εξήσκησε την πρωθυπουργική του εξουσία ο Γιωργάκης και τον παρέσυρε;

Ανασχηματισμός και άλλα Παραμύθια

Το νέο κυβερνητικό σχήμα, ευρύτερα γνωστό ως “Κυβέρνηση του Μεσονυκτίου” είναι πλέον ενεργό.

Παρά τα λεχθέντα ότι πρόκειται για ανακύκλωση των ίδιων προσώπων, η εντύπωση αυτή είναι μάλλον παραπλανητική. Στην πραγματικότητα εκείνο το οποίο επιβεβαιώνει ο ανασχηματισμός, είναι η επικυριαρχία της “φαιάς εξουσίας” της Πειραιώς & Σαλαμίνος όχι μόνον επί του κόμματος αλλά και επί της κυβέρνησης.

Πανθομολογουμένως, ο όρος που περιγράφει την πρώτη περίοδο της Γεωργάκιας διακυβέρνησης είναι “Παιδική Χαρά”. Και αυτό δεν ήταν προϊόν εσφαλμένων επιλογών ή απειρίας, αλλά συγκεκριμένου σχεδιασμού.

Η πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ συγκροτήθηκε με τρεις και μόνον άξονες προτεραιοτήτων' και αυτούς και υλοποίησε με συνέπεια:

Κατά πρώτον όφειλε να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στους Λόρδους των ΜΜΕ (που στην ιδιόμορφη Δημοκρατία μας αποτελούν και την κυρίαρχη κάστα στην οικονομία). Το υλοποίησε αυτό διορίζοντας εντός των τριών πρώτων μηνών της σε ΟΛΕΣ τις θέσεις – κλειδιά, ανθρώπους του ΔΟΛ, του Μπόμπολα, του Τεγόπουλου, του Κυριακού και του Αλαφούζου (με αυτή τη σειρά φθίνουσας αναλογικότητας).

Όφειλε επίσης να ανατρέψει μια πολιτική σταδιακής απεμπλοκής από την Αμερικανική πολιτική επικυριαρχία, πλήρους ένταξης στην άποψη της ανεξάρτητης Ευρωπαϊκής πολιτικής ολοκλήρωσης και δημιουργίας σήραγγας επικοινωνίας με την Ρωσική Ομοσπονδία, την οποία με περίσκεψη προωθούσε η προηγούμενη κυβέρνηση. Διέρρηξε λοιπόν τις σχέσεις με τους Ρώσους, έθεσε στο αριστερόν τις προσεκτικά καλλιεργούμενες σχέσεις με την Άπω Ανατολή και προκάλεσε την οργή και την απέχθεια των Ευρωπαϊκών πληθυσμών.

Τρίτον, έπρεπε βάσει των δεσμεύσεων που είχε αναλάβει ο Γιωργάκης απέναντι στην Εβραϊκή Διεθνή να θέσει την Ελλάδα κάτω από την επικυριαρχία του διαχειριστικού οργάνου της, του ΔΝΤ. Το επέτυχε, βάζοντας τους υπουργούς της Παιδικής Χαράς να προβούν σε μια σειρά δήθεν αδέξιων δηλώσεων που ξεμπρόστιαζαν την πραγματική κατάσταση της οικονομίας – και μάλιστα με μια δόση υπερβολής – και υποχρεώνοντας τους Ευρωπαίους ηγέτες για λόγους αυτοπροστασίας να άρουν την υποστήριξη την οποία για δικούς τους λόγους παρείχαν στο σχέδιο της κυβέρνησης Καραμανλή. Επίσης διέλυσαν όποιες ανεξάρτητες οικονομικές δραστηριότητες στέκονταν ακόμη στα πόδια τους, εξόντωσαν με φαινομενικά αλλοπρόσαλλες τακτικές τα τελευταία υπολείμματα των μικρών οικονομικών μονάδων και καλλιέργησαν κλίμα απελπισίας στον πληθυσμό. Δημιούργησαν λοιπόν εκείνες τις συνθήκες που καθιστούσαν την προσφυγή στο ΔΝΤ μόνη δυνατή επιλογή, όπως ακριβώς είχε εκ των προτέρων αποφασιστεί.

Η όλη εικόνα είχε να κάνει με μια απλή επικοινωνιακή βιτρίνα, με πολλά λεκτικά στολίδια αλλά με είδη που δύσκολα θα έβρισκαν θέση ακόμη και στους πάγκους των πλανόδιων. Και ο ρόλος των υπουργών της Παιδικής Χαράς ήταν ακριβώς το να πάρουν επάνω τους το βάρος όλης αυτής της φαρσοκωμωδίας.

Η νέα κυβέρνηση, χωρίς να ξεφεύγει από την βασική Ιδέα της δια της Τηλοψίας διακυβέρνησης, έχει διαφορετικό ρόλο. Τώρα που τα πράγματα πήραν το δρόμο τους με τις ελάχιστες δυνατές αντιδράσεις, οφείλει να τα κρατήσει στην χαραγμένη διώρυγα, να φτιάξει αναχώματα στα επικίνδυνα σημεία και να φροντίσει για την διαχείριση της μετάβασης σε μια μορφή ιδιωτικού κράτους.

Η επιλογή του κου Ραγκούση ως ουσιαστικού πρωθυπουργού δεν είναι τυχαία. Εδώ και τρία χρόνια είναι ο τοποτηρητής της Πειραιώς δίπλα στον υποτιθέμενο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, όπως ο κος Μολυβιάτης και ο κος Παυλόπουλος υπήρξαν οι τοποτηρητές της Καραμανλικής παράδοσης δίπλα στον νεώτερο Καραμανλή. Ήδη έχει αρχίσει και την προσωπική του δικτύωση μέσα στις κυβερνητικές δομές, όπως επί παραδείγματι με την τοποθέτηση της εξαδέλφης του κας Άννας Νταλάρα σε υφυπουργικό θώκο. Η μετακίνηση των μελών της Παιδικής Χαράς σε ακίνδυνα πόστα, χωρίς να διαταραχθεί το πρεστίζ τους – και η συνολικότερη εικόνα ότι δεν υπάρχουν αποτυχημένα στελέχη αλλά απλή καλύτερη αξιοποίησή τους – είναι ιδιαίτερα επιτυχημένη. Οφείλω να αναγνωρίσω στο Θείον Βρέφος ότι δεν έχει απολέσει καμία από τις ικανότητές του, αν και εγγίζει τα εξήντα. Επίσης αξιοποιούνται και πρόσωπα με τις καλύτερες παραδόσεις στο “θεσμικών” αντιλήψεων ΠΑΣΟΚ, όπως ο κος Χ. Παπουτσής και η κα Μ. Αποστολάκη. Στην ουσία, η κυβέρνηση της Παιδικής Χαράς αντικαθίσταται από μια κυβέρνηση της κλασσικής Μαφίας. (Να σημειωθεί ότι οι λέξεις που χρησιμοποιώ δεν υπέχουν χαρακτήρα συνθήματος ή χλευασμού, αλλά συμβολισμού πολύ συγκεκριμένων εννοιών).

Μένει να αποδειχθεί, εάν οι σχεδιασμοί θα φανούν υπέρτεροι των φυσικών ροπών, εάν η τηλεοπτική δημοκρατία θα υπερισχύσει του λαϊκού πολιτικού ενστίκτου και αν η δούλωση ενός πληθυσμού είναι επιτευκτή μέσω της χειραγώγησης των ΜΜΕ και των πολιτικών οργανισμών.

Εν πάση περιπτώσει, όπως σε κάθε ευκαιρία που μου δίνεται, θα επιμείνω στην αποδοχή της άποψης του Πάρκινσον:

“Η ιδανική κυβέρνηση, έχει πέντε μέλη. Ένα ασχολείται με τα Εσωτερικά θέματα, ένα με τα Εξωτερικά, ένα με τα Οικονομικά και ένα με τα Στρατιωτικά. Το πέμπτο, εκείνο που δεν κατόρθωσε να μάθει καλά κανένα από τα ανωτέρω αντικείμενα, ονομάζεται πρωθυπουργός”. 

http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/en/Coefficient_of_Inefficiency/1

Περί Βρεφών και Νηπίων

Σκέψεις περί της ανατροφής Βρεφών και Νηπίων 

Μέρος Α' – Η Διδακτική Αναλογία: 

Εκείνο που πρέπει εξ αρχής να γίνει κατανοητό από τους ανατρέφοντες βρέφη αρχικά και νήπια στη συνέχεια, είναι ότι πρόκειται για διαφορετικές μορφές ζωής, που ελάχιστη ομοιότητα παρουσιάζουν με το ανθρώπινο είδος. 

Είναι γνωστό, ότι κατά τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού, επαναλαμβάνεται ολόκληρη η εξελικτική πορεία του είδους' και μόνον μετά την ηλικία αυτή μπορούμε να μιλάμε για ένα πλήρως ανθρώπινο πλάσμα. 

Έως τότε, τα νεογνά είναι επελαύνοντες βάρβαροι εισβολείς και σαν τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Η ιστορική εμπειρία προσφέρει αποκρυσταλλωμένες γνώσεις για την σχετική κατάσταση. Κατά τις εισβολές βαρβάρων στις οργανωμένες πολιτισμένες κοινωνίες, τρία είναι συνήθως τα πιθανά αποτελέσματα τους: 

1. Η Καταστροφή της Πολιτείας: Στην περίπτωση αυτή, οι εισβολείς συντρίβουν τις άμυνες του πλέον πολιτισμένου και συγκροτημένου εχθρού τους είτε επειδή τον αιφνιδίασαν και τον βρήκαν ανέτοιμο είτε επειδή είχαν ήδη διαλυθεί λόγω εσωτερικής φθοράς. 

Εάν η Πολιτεία ηττηθεί, πάλι υπάρχουν τρεις εκδοχές: 

Οι βάρβαροι, μπορούν να αρκεσθούν να την λεηλατήσουν και να αποχωρήσουν με τα λάφυρα. Είναι περισσότερο από βέβαιο, ότι θα τους ανοίξει η όρεξη από το εύκολο κέρδος και θα επαναλαμβάνουν πλέον τακτικά τις αφαιμακτικές τους “επισκέψεις” έως ότου είτε η Πολιτεία θα καταρρεύσει είτε οι ίδιοι θα διαφθαρούν και θα αυτοκαταστραφούν από τον μη παραγωγικό πλούτο τους. Ή πάλι, μπορούν να εγκατασταθούν μόνιμα στα εδάφη του κατισχυμένου αντίπαλου, επιβάλλοντας την δική τους εξουσία με όποια μορφή τους βολεύει καλύτερα. 

2. Η Υποταγή των Επιδρομέων: Εάν η Πολιτεία που δέχεται την εισβολή διαθέτει επαρκή ζωτικότητα και ακόμη περισσότερο εάν διατηρεί την ανάμνηση της αγριότητας με την δυναμική της οποίας είχε συγκροτηθεί η ίδια, μπορεί να συγκεντρώσει τις δυνάμεις της και να υπερισχύσει. 

Στη περίπτωση αυτή, μπορούν πάλι να διακριθούν τρεις βασικές υποπεριπτώσεις: 

Είναι δυνατόν η ήττα των βαρβάρων να είναι μερική και να μην υπάρχει είτε η δύναμη είτε η θέληση για την πλήρη εκδίωξη ή καταστροφή τους. Αυτό θα συνεπιφέρει διαιώνιση της σύγκρουσης, με κατά περιόδους εξεγέρσεις και μόνιμη αναταραχή. Αντιθέτως, είναι δυνατόν η ήττα τους να είναι απολύτως συντριπτική και να οδηγήσει στην πλήρη εξάλειψή τους. Τέλος, υπάρχει η περίπτωση να είναι η ήττα συντριπτική αλλά όχι εξοντωτική. Αυτό συνήθως συνεπιφέρει μεταβολή του φυλετικού ψυχισμού και καθιστά τους ηττημένους κατάλληλους μόνον για δούλους. Επομένως αποτελούν πλέον έναν ανασταλτικό παράγοντα στην σύνολη κοινωνία, που την καθιστά ασθενή. 

3. Η Αφομοίωση των Βαρβάρων: Η εκδοχή αυτή είναι εκείνη που παρουσιάζει την μικρότερη ιστορική συχνότητα και ενέχει την λιγότερη πιθανότητα υλοποίησης. Απαιτείται η προΰπαρξη αρκετών παραγόντων που να την καθιστούν εφικτή. Θα πρέπει η απειλούμενη Πολιτεία να βρίσκεται σε μια φάση καλής εσωτερικής υγείας με άξια ηγεσία, ικανό διοικητικό μηχανισμό και μικρές κοινωνικές εντάσεις και αμφισβητήσεις. 

Επίσης χρειάζεται οι επιτιθέμενοι βάρβαροι να έχουν οι ίδιοι ένα επαρκές διανοητικό καταπίστευμα, μια ήδη συσσωρευμένη εξέλιξη των νοητικών τους εργαλείων, ώστε να διαθέτουν δυνατότητες κατανόησης. 

Σε αυτήν την περίπτωση, όταν η Πολιτεία διαθέτει επαρκή αυτοπεποίθηση, ισχύ και κύρος, μπορεί να σταματήσει τους επελαύνοντες επιδρομείς με την επίδειξη αυτών των ιδιοτήτων της. Και αντί να τους υποτάξει να τους ενσωματώσει, αντί να τους νικήσει να τους καταστήσει συμμετόχους της, αντί να τους δουλώσει να τους αφομοιώσει. Και το κέρδος των πολιτισμένων κοινωνιών οσάκις υπήρξε αυτή η εξέλιξη, υπήρξε πάντοτε μέγα. Ανανέωση του γενετικού και πληθυσμιακού δυναμικού τους, εισαγωγή νέων προκλήσεων αναγκαίων για την διατήρηση του κοινωνικού μυϊκού και νευρικού συστήματος σε υγιή και σφριγηλή κατάσταση, παραγωγή νέων ιδεών για την αποφυγή της τελμάτωσης που προκαλεί συνήθως η επιτυχία... 

Αυτή η τρίτη εκδοχή με απασχολεί λοιπόν, προκειμένου να εκφράσω κάποιες σκέψεις για την ενσωμάτωση των επιτιθεμένων βρεφών και νηπίων, για την διδαχή τους προκειμένου χωρίς να υποταγούν, χωρίς να καταστραφεί το πνεύμα τους, να καταστούν συμμέτοχοι της ζωής των γονέων και να πάρουν όλα τα αναγκαία εφόδια για να ζήσουν την δική τους ζωή. 

Μέρος Β' – Η Εφαρμοστέα Πρακτική: 

Έχοντας υπ' όψιν τις ανωτέρω αναλογίες κάποια πράγματα θα πρέπει από την πρώϊμη βρεφική φάση να εντυπωθούν στα άγρια μικρά ζώα που κάνουν τα πρώτα τους μπουσουλήματα στην κοινωνικότητα. 

Το πρώτο, είναι η αδιαμφισβήτητη επικυριαρχία της Μητέρας στο περιβάλλον τους. Θα υπάρξουν σίγουρα γιαγιάδες, παπούδες, θείοι, θείες και Λοιπές Δημοκρατικές Δυνάμεις, που θα θελήσουν να κερδίσουν την αγάπη τους με το χάδι, το δώρο, την παρέμβαση και το κακομάθαιμα. Τίποτε από αυτά δεν είναι κατ' ανάγκη κακό. Αρκεί να καταστεί σαφές σε όλους αυτούς τους παράγοντες πιο είναι το όριο μέχρι το οποίο μπορούν να φτάσουν' και ότι η δεύτερη παράβασή του προκαλεί άμεσα εκτελεστές ποινές. Αυτό θα καταδείξει στα ίδια τα μικρά θηρία ότι μόνον μια Πηγή υπάρχει που παράγει την Απόλαυση ή την Οδύνη, ότι μόνον ένας Κριτής υπάρχει περί του Δικαίου και του Αδίκου' και αυτός είναι η Μητέρα. 

Ο Πατέρας κατά τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής πρέπει να είναι μια φιγούρα γνωστή μεν αλλά απόμακρη. Όχι ξένη, ούτε επίφοβη, αλλά σταδιακά και προσεκτικά ανακαλύψημη. Θα πρέπει η παρουσία του να εισάγεται σταδιακά, χωρίς να μπερδεύει την συνείδηση του παιδιού και κυρίως χωρίς να δημιουργήται η αίσθηση της διαρχίας, την δυνατότητα που αναπτύσσουν συνήθως τα παιδιά να “παίζουν” τον ένα γονέα εναντίον του άλλου για να γίνεται τελικά το δικό τους. Θα πρέπει να τους γίνει σαφές ότι Κυβερνήτης είναι η Μητέρα' ο δε Πατέρας η Ιδέα που καθιστά δυνατή την ύπαρξη του Κυβερνήτη. Και επομένως δεν υπάρχει καμία δυνατότητα διάσπασης της Ιδέας από την Υλική της έκφραση. 

Σε αυτή την πρώϊμη φάση επίσης, πρέπει να ξεκαθαριστεί οριστικά το θέμα του Θέλω και των σχετικών μικρών εκβιασμών που καταλήγουν σε επόμενα στάδια σε μεγάλους. Το νυκτερινό κλάμα, πρέπει να γίνεται άμεσο αντικείμενο εξέτασης μήπως υπάρχει κάποιο πρόβλημα, αλλά ποτέ να μην συνεπιφέρει αγκαλιά, κούνημα ή βόλτες πάνω – κάτω. Αρκετά σύντομα τα βρέφη μαθαίνουν ότι δεν κερδίζουν τίποτε κλαίγοντας' και το κλάμα βρίσκει την φυσική του λειτουργία, ήτοι την παροχή ένδειξης ότι πράγματι κάποιο πρόβλημα υπάρχει. 

Το φαγητό πρέπει να παρέχεται σε απολύτως συγκεκριμένες ώρες, ποσότητες και είδος. Σε καμιά περίπτωση η απαίτηση του βρέφους για τάϊσμα δεν πρέπει να γίνεται δεκτή έξω από αυτό το πλαίσιο, αλλά ούτε και ο γονέας επιτρέπεται να το παραβιάζει. Το ίδιο ακριβώς πρέπει σε επόμενα στάδια να τηρείται με τις λιχουδιές, τα παιχνίδια και τα ρούχα. Κάθε προσφορά τρίτου προσώπου πρέπει να περνά από την άδεια και την έγκριση της Μητέρας ή εν ανάγκη του Πατέρα' και αυτό πρέπει να καταστεί σαφές στους προς εξημέρωση βαρβάρους. Κάθε τι που παρέχεται κρυφίως από αυτούς τους τρίτους, πρέπει να συνεπιφέρει άμεσες ποινές τόσο προς αυτούς όσο και προς τον αποδέκτη. 

Περιττό είναι νομίζω να ειπωθεί, ότι όλες αυτές οι διαδικασίες πρέπει να γίνονται με απολύτως ψυχρή ηρεμία. Είναι τελείως απαγορευμένη η ύψωση της φωνής πέρα από το όριο στο οποίο γίνεται ακουστή. Είναι απολύτως απαγορευμένη η παραμικρή ένδειξη έντασης ή θυμού από την πλευρά του Γονέα. Επίσης κάθε εκδήλωση έντασης ή θυμού από την πλευρά των παιδιών πρέπει να συνεπιφέρει την άμεση κώφωση του Γονέα, έως ότου η φωνή των εξεγερμένων αγρίων επανέλθει στα αποδεκτά επίπεδα. 

Στην περίπτωση που υπάρξουν τραυματισμοί ή ασθένειες που συνεπιφέρουν πόνο, θα πρέπει να υπάρχει αμέριστη προσοχή και βοήθεια, αλλά να γίνει και κατανοητό ότι δεν μπορούν να έχουν αυτή την προσοχή και τη βοήθεια προκαλώντας τα ίδια τον τραυματισμό ή τον πόνο. Και ότι αντίθετα μια τέτοια πρακτική οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα, ήτοι την άρση της προσοχής και της βοήθειας. Φυσικά αυτό θα είναι επιφανειακό και επίπλαστο αλλά το μήνυμα θα περάσει εφ' όσον η στάση είναι σθεναρή' και δεν θα χρειασθεί να χρησιμοποιηθεί ξανά αυτή η μέθοδος μετά από δύο ή τρεις εφαρμογές της. 

Γενικά τα παιδιά πρέπει να αντιληφθούν ότι η αγάπη και η προσοχή των Γονέων είναι δεδομένη και αυθύπαρκτη, αλλά η Έκφραση αυτής της αγάπης και της προσοχής μπορεί να εξαφανιστεί κάθε στιγμή εφ' όσον επιχειρηθεί η εκβιαστική υφαρπαγή τους. 

Δυο λόγια για τον Πόνο. Είναι ένας φυσικός αμυντικός μηχανισμός που έχει αναπτυχθεί φυσικώ τω τρόπω επί εκατομμύρια χρόνια, ως προειδοποίηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Αυτή η αντίληψη, πρέπει να γίνει καλά κατανοητή από τα ζωάκια που πρόκειται να εξελιχθούν σε ανθρώπους. Οφείλουν να μάθουν ότι δεν είναι κάτι τρομακτικό ή εκφοβιστικό, αλλά και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αγνοείται ή να παραβλέπεται. 

Και επίσης ότι μπορεί να προκληθεί κάθε στιγμή, ως έσχατη Τιμωρία. Πάντοτε με ηρεμία και πάντοτε σε σαφή και κατανοητή σύνδεση με το γεγονός που την προκαλεί, η σωματική ποινή είναι έσχατο μέσο πρόκλησης της προσοχής του παιδιού στους κινδύνους της παραβατικότητας, αλλά πρέπει να χρησιμοποιήται με εκείνη την σπανιότητα που θα καθιστά σαφές το μήνυμά της. Καλό είναι να αποφεύγεται η χρήση της από την Μητέρα και να καλείται ο Πατέρας να επιτελέσει αυτό το σκληρό αλλά αναγκαίο καθήκον. 

Μέρος Γ' – Η Πρώϊμη Εκπαίδευση: 

Εάν κατά τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής των παιδιών τηρηθούν τα παραπάνω, το νοητικό τους σύστημα θα έχει γίνει αρκετά προσληπτικό ώστε να αρχίσει η εκπαίδευσή τους. Τα παιδιά πρέπει να ενθαρρύνονται να κάνουν ερωτήσεις. Οι Γονείς οφείλουν να δίνουν απαντήσεις. Εάν κάτι δεν το γνωρίζουν, πρέπει να παραδέχονται άμεσα και ειλικρινά αυτή την αδυναμία και να αναζητούν τις απαντήσεις ώστε να τις παράσχουν. Τα παιδιά δεν πρέπει να σχηματίσουν την εντύπωση ότι οι Γονείς είναι παντογνώστες, αλλά να τους δημιουργηθεί η αίσθηση ότι κάθε ερώτημα μπορεί να πάρει απάντηση, εφ' όσον κατ' αρχήν τεθεί και κατά δεύτερο υπάρχει η θέληση να διερευνηθεί. Επίσης, ότι δεν υπάρχουν ερωτήματα απαγορευμένα, ούτε ότι κάποιου ερωτήματος η απάντηση πρέπει να αναβληθεί “μέχρις ότου ωριμάσουν για να καταλάβουν”. 

Με τη λήξη των τριών πρώτων ετών και την είσοδο στα τέσσερα, είναι δυνατό να αρχίσουν να εισάγονται τα πρώτα στοιχεία Ανάγνωσης. Παράλληλα οι Γονείς μπορούν να αρχίζουν να φέρνουν τα παιδιά σε επαφή με την Λογοτεχνία και την Ιστορία μέσω των παραμυθιών. Καλό είναι να αποφεύγονται τα αποστειρωμένα από φαντασία και φορτισμένα με “πολιτική ορθότητα” σύγχρονα κρυόμπλαστρα κατασκευάσματα. Υπάρχει ο Άντερσεν, υπάρχουν οι Γκριμ, υπάρχουν οι συλλογές ελληνικών παραμυθιών και μύθων. Και αρκούν και υπερέχουν ως παιδευτικά βοηθήματα για την ανάπτυξη της περιέργειας και της αντίληψης των παιδιών. 

Η ανάγνωση αυτών των παραμυθιών από τους γονείς πρέπει να έχει αρχίσει από την είσοδο του παιδιού στα δύο του χρόνια, ώστε να του μεταδίδεται η αίσθηση της ευκρινούς, καθαρής άρθρωσης και των συναισθημάτων που μπορεί να μεταφέρει η φωνή με τον κατάλληλο τονισμό. 

Ένα σημείο που χρειάζεται προσοχή, είναι η αποφυγή της μετάδοσης στα παιδιά των προσωπικών ιδεοληψιών των Γονέων. Κάθε εισαγωγή Ιδεών πρέπει να γίνεται έτσι που να θέτει ερωτήματα ως προς την πραγματικότητα και την ορθότητά τους και όχι ως δεδομένη Αλήθεια. Και πρέπει να γίνεται με απλότητα και σαφήνεια. Τα Βρέφη και τα Νήπια, είναι φυσικοί αμφισβητίες και ερευνητές. Αυτή τους η ιδιότητα, πρέπει να καλλιεργηθεί και όχι να αμβλυνθεί όπως γίνεται συνήθως. 

Μετά τα τέσσερα, μπορεί να αρχίσει η σταδιακή διδασκαλία της Γραφής. Σε αυτή την ηλικία, η αίσθηση της έννοιας του Συμβολισμού αποτελεί φυσική αντίληψη. Οι σχολικές μέθοδοι διδασκαλίας, επιδιώκοντας το ταχύτερο και πλέον δεσμευτικό αποτέλεσμα, την αμβλύνουν έως σημείου εξαφάνισης διδάσκοντας τα Σύμβολα ως μοναδικές εκφράσεις της Πραγματικότητας, έτσι που επανεμφανίζεται ως διανοητική πλέον προσέγγιση μετά την ενηλικίωση. Εάν το Νήπιο μάθει να εκμεταλλεύεται την φυσική του αντίληψη πριν την παρέμβαση του σχολείου, έχει αρκετές πιθανότητες να την εξελίξει σε όλα αυτά τα χρόνια αντί να υποχρεωθεί να την ανακαλύψει από την αρχή. 

Η ηλικία των τεσσάρων ετών, είναι επίσης η καλύτερη για μια πρώτη επαφή με το Σκάκι. Έτσι το παιδί εισάγεται – παράλληλα με την ανάπτυξη της φαντασίας – στις έννοιες της Λογικής και της αλληλουχίας των γεγονότων. Έχοντας λοιπόν μάθει ως τα πέντε του να διαβάζει, θα μπορεί να έχει και την αντίληψη αυτών που διαβάζει, καθώς και μια πρώτη αίσθηση της Ανάλυσης και της Σύνθεσης. 

Σε όλο αυτό διάστημα, πρέπει να ενθαρρύνεται να αναπτύξει την κοινωνικότητα του. Ο φόβος του Αγνώστου είναι φυσικός και αποτελεί μηχανισμό προφύλαξης εμπεδωμένο στο υποσυνείδητο από την τροφοσυλλεκτική ακόμη περίοδο της Ιστορίας μας. Το παιδί πρέπει να έρχεται σε επαφή με άλλα όμοιά του, μικρότερα και μεγαλύτερα – αμφοτέρων των φύλλων – έτσι ώστε να μάθει να χρησιμοποιεί επωφελώς για το ίδιο τον φόβο, αντί να άγεται από αυτόν. 

Με την είσοδο στα πέντε χρόνια τα νήπια μπορούν να αρχίσουν μαθήματα πολεμικών τεχνών. Καλό είναι να αποφεύγονται σε αυτή την φάση τύποι σχολών που τονίζουν την επιθετικότητα και αναλίσκουν την ενεργητικότητα σε ξεφωνητά, όπως το καράτε και το τεκβοντό. Προτιμότερες είναι μέθοδοι όπως το τζούντο, που συνδυάζουν την ανάπτυξη της επιδεξιότητας του σώματος με εκείνην του νου. 

Η είσοδος στο σχολείο, είναι συνήθως τραυματική εμπειρία για τα παιδιά. Έχουν να αντιμετωπίσουν άγνωστο περιβάλλον, μορφές εξουσίας τρίτων ανθρώπων και την φυσική αμυντική επιθετικότητα των άλλων παιδιών. Όλη η προηγούμενη εκπαίδευση που περιγράφεται παραπάνω, είναι σε θέση να τους παράσχει τους φυσικούς και διανοητικούς μηχανισμούς, ώστε να προσαρμοσθούν ταχύτερα και αποτελεσματικότερα. 

Θα πρέπει να τους έχουν εξηγηθεί κάποια πράγματα εκ των προτέρων' και να συνεχίσουν να τους εξηγούνται κατανοητά, με υπομονή και επιμονή, όταν θα αρχίσουν να αντιμετωπίζουν της προκλήσεις αυτής της πρώτης εξόδου στη ζούγκλα. 

Πρέπει να τους καλλιεργείται η αυτοπεποίθηση και να τους καταδεικνύονται οι παγίδες και το αδιέξοδο της αυτοεπιβεβαίωσης. Πρέπει να τους καταστεί σαφές, ότι ούτε τα ίδια κατέχουν κάποια ανωτερότητα από καταγωγή, εφόδια που έχουν λάβει ή φυσικά προσόντα, αλλά και ότι η διεκδίκηση κάποιας τέτοιας ανωτερότητας είτε από τα ίδια είτε από άλλα παιδιά μάλλον γελοιότητα αποτελεί παρά επιδιωκόμενο επίτευγμα. Πρέπει να τους αποδεικνύεται ημέρα προς ημέρα, ότι τα επιτεύγματα, η αναγνώριση και η επιτυχία έρχονται ως αποτέλεσμα προσπάθειας και ότι ούτε εκ των προτέρων είναι δεδομένα ούτε τους τα χρωστά κανείς για να τους παρασχεθούν ακόπως. Πρέπει να αντιληφθούν ότι η απόπειρα επιβολής τους πάνω στην κοινότητα στην οποία εισήλθαν, μάλλον θα τους κοστίσει την απώλεια της συμπάθειας και της φιλίας των μελών της, αλλά και ότι σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπεται να ανεχθούν την επιβολή άλλων μελών της επάνω τους. Ότι η υποταγή και η δούλωση σε άλλους, είναι εξίσου ζημιογόνα όσο και η υποταγή και η δούλωση άλλων στα ίδια. 

Και φυσικά, κάποια στιγμή θα προκύψει και το μέγα ερώτημα της Ηγεσίας. Τούτο το σημείο, είναι που σηματοδοτεί την έξοδο από την Νηπιακή ηλικία και την είσοδο στην Παιδική. Εκεί δηλαδή όπου γίνεται αντιληπτή πλέον η επιβολή, όχι μόνον ως αμυντικός μηχανισμός αλλά και ως συνειδητή κοινωνική λειτουργία. 

Ως το σημείο αυτό, ο Πατέρας έχει εισαχθεί ολίγον κατ' ολίγον στη ζωή των παιδιών, κρατώντας πάντοτε απόσταση αλλά έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη και την προσοχή τους. Δικό του καθήκον είναι πλέον να τα προφυλάξει από αυτό το τραύμα και να τα προετοιμάσει για τις μελλοντικές προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουν. 

Πρέπει να τους γίνει με κάθε τρόπο κατανοητό ότι η Ηγεσία είναι κάτι το παντελώς ανεπιθύμητο για κάθε εχέφρονα άνθρωπο, κάτι ενοχλητικό, κουραστικό, αντιπαθές, ακόμη και επικίνδυνο. 

Κάτι που εκείνοι που το επιδιώκουν, το κάνουν χωρίς να έχουν τη γνώση του τι είναι' αλλιώς θα το απέφευγαν όσο περισσότερο γίνεται. Και για τούτο, όταν την αποκτούν σπάνια είναι κατάλληλοι για να την εξασκήσουν. Αλλά παράλληλα πρέπει να ενημερωθούν ότι ΑΝ τυχόν και τους προκύψει, είναι ανέντιμο να την αρνηθούν. Και να μάθουν ότι δεν συνεπιφέρει την εξουσία επάνω στους συνομηλίκους τους, όπως ίσως θα έχουν πληροφορηθεί από αυτούς ή τους μεγαλυτέρους τους, αλλά την Ευθύνη για αυτούς. 

Τούτο όμως, είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα...