Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Χαμένες ευκαιρίες ή σχεδιασμένη καταστροφή τους;

Σε παλιότερη δημοσίευση, σημείωνα:
Παρ' όλα αυτά η Ε.Ε. ως χαλαρό πολιτικό σώμα, διατηρούσε μια φίλια ουδετερότητα λόγω των άλλων συμμαχιών που είχε αναπτύξει η κυβέρνηση Καραμανλή, με τους νέους γίγαντες, την αναγεννημένη Ρωσία και την Νοτιοανατολική Ασία' και την δυνατότητα είναι χρήσιμη η Ελλάδα ως γέφυρα με αυτές.
Ας δούμε το ακόλουθο απόσπασμα από άρθρο:


Suddeutsche Zeitung

Von Lissabon bis Wladiwostok
Ein Gastbeitrag von Wladimir Putin
25.11.2010

Handelspakt zwischen Russland und Europa: Moskau will als Lehre aus der größten Krise der Weltwirtschaft seit acht Jahrzehnten wesentlich enger mit der Europäischen Union zusammenarbeiten.
An diesem Donnerstag beginnt in Berlin das 4. Führungstreffen Wirtschaft der Süddeutschen Zeitung. Bis Samstag diskutieren 40 Politiker, Wirtschaftsführer und Wissenschaftler über aktuelle Fragen der Wirtschaft, Politik und Gesellschaft. Bundeskanzlerin Angela Merkel hält vor 300 Gästen die Eröffnungsrede, am Freitag redet der russische Ministerpräsident Wladimir Putin. In einem Gastbeitrag für die SZ beschreibt Putin vorab seine Ideen für eine russisch-europäische Zusammenarbeit.

Heutzutage ist es offensichtlich, dass der Ausbruch der weltweiten Krise im Jahr 2008 nicht nur durch das Aufblähen der "Blasen" und missglückte Finanzmarktregulierung verursacht wurde, sondern strukturbedingt war. Das Kernproblem besteht in der Kumulierung von globalen Ungleichgewichten. Das Modell, wonach das eine regionale Zentrum zügellos Anleihen aufhäuft und Güter konsumiert, während das andere Billigware produziert und Schulden aufkauft, hat versagt.
Darüber hinaus vollzog sich die Verteilung des geschaffenen Wohlstands äußerst ungleichmäßig, und zwar sowohl zwischen verschiedenen Ländern, als auch unter einzelnen Bevölkerungsschichten, was die Erosion der Beständigkeit der Weltwirtschaft bewirkte, das Aufflammen der lokalen Konflikte schürte und die Konsensfähigkeit der Weltgemeinschaft bei der Erörterung von akuten Problemen hemmte.
Die Krise machte es vielfach notwendig, Neubewertungen vorzunehmen, Risiken zu erwägen und die weitere Entwicklung durchzudenken, deren Grundlage nicht von virtuellen, sondern von realen Werten gebildet werden soll. Mit der Aufstellung solcher Postkrisenstrategien befasst man sich derzeit in allen führenden Zentren, einschließlich USA und China. Auch Europa braucht eigene Zukunftsvisionen. Und so schlagen wir vor, diese Zukunft durch die Partnerschaft zwischen Russland und der EU gemeinsam zu gestalten. Damit könnten wir unser Anrecht auf Erfolg und beste Wettbewerbsfähigkeit in der modernen Welt gemeinsam geltend machen.
Man soll es offen zugeben: Sowohl Russland als auch die EU erwiesen sich wirtschaftlich als recht anfällig. Dies wurde uns mit aller Deutlichkeit durch die Krise vor Augen geführt. Russland ist nach wie vor auf die Rohstoffkonjunktur stark angewiesen. Die Europäische Union erntet die Früchte ihrer langjährigen Deindustrialisierung und ist mit der realen Gefahr der Abschwächung ihrer Positionen auf den Märkten der Industrie und der Hochtechnologiegüter konfrontiert.

Gesammelte Kooperationserfahrungen
Ein für uns und die EU gemeinsames Problem des tendenziellen Rückstandes in manchen Bereichen der Bildung, Forschung und Entwicklung zieht herauf. Es sei hinzugefügt, dass insgesamt der heutige Stand der Zusammenarbeit zwischen Russland und der EU den Herausforderungen, welchen wir gegenüberstehen, eindeutig nicht entspricht.
Um die Situation zu wenden, müssen wir die sowohl in Russland als auch in der EU vorhandenen realen Vorteile und Möglichkeiten nutzen. Dadurch könnte eine fürwahr harmonische Synthese der beiden Wirtschaften bewirkt werden - einer klassischen und bewährten in der EU und einer neuen und aufstrebenden in Russland, denen einander gut ergänzende Wachstumsfaktoren eigen sind.
Wir verfügen über moderne Technologien, Naturressourcen und Investitionskapital. Wir sind gesegnet mit dem einmaligen Leistungsvermögen unserer Menschen. Schließlich stützen sich Russland und die EU auf bereits gesammelte ernstzunehmende Kooperationserfahrungen.
...
 

http://www.sueddeutsche.de/wirtschaft/putin-plaedoyer-fuer-wirtschaftsgemeinschaft-von-lissabon-bis-wladiwostok-1.1027908 

 

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν παρουσίασε μια πρόταση δημιουργίας Ζώνης Ελεύθερων Συναλλαγών που θα καλύπτει το σύνολο της Ευρώπης και της Ρωσικής Ομοσπονδίας, καθ' οδόν προς την Γερμανία για επίσημη επίσκεψη.
Σε σχόλιό του στην Suddeutsche Zeitung, εξήγησε ότι το επίπεδο των σχέσεων της ΕΕ με τη χώρα του θα μπορούσε να είναι σε ανώτερο επίπεδο:
_ Τι προτείνουμε; Καταρχήν τη δημιουργία μιας εναρμονισμένης κοινότητας οικονομιών από τη Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ.
_ Και στο μέλλον, γιατί όχι, ζώνες ελεύθερων συναλλαγών και πιο προωθημένες μορφές οικονομικής ολοκλήρωσης. Θα υπάρξει μια ηπειρωτική αγορά με όγκο χιλιάδων δισεκατομμυρίων ευρώ.
Στην παρούσα κατάσταση κατά τον Πούτιν, το επίπεδο συνεργασίας ανάμεσα στη Ρωσία και την ΕΕ δεν ανταποκρίνεται στις προκλήσεις του μέλλοντος.
_ Η Ρωσία παραμένει πολύ εξαρτημένη από την εκάστοτε συγκυρία των αγορών των πρώτων υλών. Η ΕΕ, η οποία πληρώνει το τίμημα μιας μακράς περιόδου αποβιομηχάνισης, βρέθηκε μπροστά στην υλική απειλή της εξασθένησης των θέσεών της στη βιομηχανική αγορά καθώς και εκείνη των τεχνολογικών καινοτομιών.
_ Η ένταξη της Ρωσίας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και η αμοιβαία κατάργηση του καθεστώτος των αδειών εισόδου (βίζες) είναι προϋποθέσεις απαραίτητες για αυτή τη συνεργασία.
_ Σήμερα, σε νέες ιστορικές συνθήκες, έχουμε μια ευκαιρία να οικοδομήσουμε μια Ευρώπη ενοποιημένη και ανθούσα.
 

Και φυσικά, με τις επιλογές, τις δουλείες και τους σχεδιασμούς τους οποίους ανέλαβε να υλοποιήσει η τρέχουσα κυβέρνηση του Γεωργάκιου του Μικρού, ήτοι την δημιουργία στο Ανατολικό πλευρό της Ε.Ε. μιας δεύτερης "πλύστρας" των ΗΠΑ και του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου, παρόμοιας με την "σκυλίτσα" τους του Δυτικού πλευρού, την Μ. Βρετανία, η Ελλάδα παίρνει πόδι από την όλη διαδικασία.
Βλέπεται, δεν μας άρεσε ο ρόλος του μικρού που θα κουβαλούσε τα μηνύματα για να τα φτιάξει το ζευγαράκι, ούτε και το καλό φιλοδώρημα που θα παίρναμε. "Λεφτά υπήρχαν" κατά την γνωστή ρήση. Και όντως, υπήρχαν όπως φαίνεται. Ως ρεγάλο, για υπηρεσίες που παρέχονται τώρα. Ποτέ όμως, δεν είπε ότι προορίζονταν για μας - ως πληθυσμό ή ως κράτος - ο Ρήσας τον Λόγον... 

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά!!...

Ελιά - ελιά και Κώτσο (Μητσοτάκη) βασιλιά! Προφήτες που υπήρξαν οι παλιοί, ακόμη και στη συνθηματολογία τους...
Αναγγέλθηκε η επίσημη είσοδος στο πολιτικό σκηνικό, του κόμματος της κας Θεοδώρας Μητσοτάκη, με έμβλημα την Ελιά και φόντο το πορτοκαλί και το γαλάζιο. Η παλινόρθωση του Μητσοτακέϊκου σε όλη του την αίγλη και τη δόξα.
Άλλωστε, είναι δεόντως προικισμένο. Και ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο έχει που ΣΚΑΪ από υγεία και εφημερίδες και μάλιστα από τις λεγόμενες "σοβαρές" - αχ καημένη Βλάχου αν ζούσες θα αυτοκτονούσες. Κι από λεφτά να φαν κι οι κότες. Ας είναι καλά οι "μαύρες" συναλλαγές, πετρελαϊκού και άλλου χαρακτήρα, με τα Σκόπια και το στρατιωτικοοικονομικό κατεστημένο της γείτονος και φίλης Τουρκίας.
Και από σχέσεις, άλλο τίποτα. Ε, καιρός είναι να δείξει ο Γεωργάκιος ο Μικρός την ευγνωμοσύνη του, για το πενταετές ροκάνισμα του Καραμανλή που εξασκούσε συστηματικά το Μητσοτακέϊκο. Όχι να βγάζει μόνο τον Καρατζαφέρη 5 φορές τη βδομάδα στους συντρόφους ειδησεοκλόουν! Δικαιούται και το κορίτσι μας μερίδιο από την πίτα. Και αν δεν περνά περίοδο δίαιτας, μπορεί να την φάει και ολόκληρη.
Προσωπικά εύχομαι καλή τύχη στην κα Θεοδώρα Μητσοτάκη, στο νέο της εγχείρημα. Και από του χρόνου και υπουργός. Γιατί για πρωθυπουργός, ας το ξεχάσει. Έχει ήδη πάρει χαρτάκι προτεραιότητας ο κος Κουβέλης...
Κατανοώ δε απολύτως γιατί δεν παίρνει τον μπαμπά της κοντά της, αλλά τον αφήνει αποθηκευμένο στο κόμμα των αντιπάλων της... 

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

 

http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=207003&cid=5 

Η ψήφος είναι… οργασμός 

Σάλο έχει προκαλέσει στην Ισπανία ένα διαφημιστικό σποτ του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Καταλονίας, το οποίο, προκειμένου να πείσει τους ψηφοφόρους να προσέλθουν στις κάλπες στις 28 Νοεμβρίου και να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα στις τοπικές εκλογές. 

Στο σποτάκι, πρωταγωνιστεί μια νεαρή ψηφοφόρος, η οποία καθώς ασκεί το εκλογικό της δικαίωμα, βιώνει μια μοναδική… εμπειρία. Η ψήφος και η κάλπη αποκτούν άλλη… υφή και διάσταση και μέσα στα λίγα λεπτά που διαρκεί η διαδικασία της ψηφοφορίας, η νεαρή πρωταγωνίστρια έρχεται σε… οργασμό! 

Ο λόγος ας περάσει στην εικόνα… 


Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Ελευθερία της λατρείας & πολιτικοί συσχετισμοί


Κάθε πίστη, κάθε λατρεία, κάθε επιλογή, αποτελεί δικαίωμα και ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ του μετέχοντος σε αυτά το να τα εκφράζει ελεύθερα. 

Στην συγκεκριμένη κατάσταση όμως που παρακολουθήσαμε προχθές να εκτυλίσσεται σχεδόν σε όλες τις περιοχές του όχι και τόσον κλεινού Άστεως, το θυμικόν - και ο ανάλογος τρόπος έκφρασής του - των "εξεγερμένων ελληναράδων" παρεμποδίζει τον εντοπισμό αυτού που πραγματικά σηματοδοτεί η συγκεκριμένη εκδήλωση. 
Μουσουλμάνοι στην Αθήνα, υπάρχουν εδώ και δεκαετίες. Εφόσον η πολιτεία υποκύπτει στα σχετικά συμφέροντα, δεξιόθεν και αριστερόθεν, κανείς δεν μπορεί να προσάψει στους ίδιους κάποια ευθύνη. Αριστεροί δουλέμποροι τους φέρνουν, τους σταβλίζουν και τους ενοικιάζουν. Δεξιοί - και όχι μόνον - κεφαλαιοκράτες, αγοράζουν τα συμβόλαια ενοικίασης και τους χρησιμοποιούν. 
Για πρώτη όμως φορά, καθοδηγημένα και ΠΑΡΑΚΙΝΗΜΕΝΑ κατέλαβαν πλατείες και χώρους δημόσιας χρήσης για να εκδηλώσουν με προκλητικό τρόπο, όχι το θρήσκευμά τους που πρέπει να είναι σεβαστό, αλλά την πολιτική τους ισχύ. 
Πράγμα που έρχεται σε συνέχεια της αποφασιστικής τους παρέμβασης στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές (στις τελευταίες μάλιστα παρανόμως). 
Το ότι θέλησαν να εξαργυρώσουν άμεσα την σχετική αμοιβή, είναι μάλλον μια φυσική συνέπεια των ανθρώπινων επιθυμιών τους. 
Το ότι όμως οι πάτρωνές τους, ομοπάτριδες ή ελληνικής ιθαγένειας, τους ώθησαν στην εσκεμμένα προκλητική αυτή εκδήλωση - που ποτέ δεν θα σκέπτονταν μόνοι τους να πραγματοποιήσουν - με ΠΡΟΘΕΣΗ να προκαλέσουν τις ηλίθιες αντιδράσεις των επαγγελματιών "ελληνοφρόνων" και των κουφιοκέφαλων παροικούντων τις γειτονιές, είναι ενδεικτικό των όσων μέλλουν να ακολουθήσουν... 
Τους μουσουλμάνους - και εν γένει τους μετανάστες - τους κουβάλησαν εδώ. Και τους κουβάλησαν, για να καλύψουν ανάγκες, τις οποίες εμείς οι (χα-χα-χαχόληδες) έλληνες - εσκεμένα μικρό το (ε) -, θεωρούσαμε υποτιμητικό και κατώτερο να ικανοποιήσουμε. 
Επειδή απλά, με την Πασοκική διαπαιδαγώγηση και την αριστερή ιδεολογική κάλυψη και την δεξιά ανικανότητα να αντιληφθεί και να αντιμετωπίσει αυτή την συντονισμένη διαστρέβλωση κάθε λογικής, επιβλήθηκε μια αίσθηση ότι κάθε ιθαγενής αυτού του ταλαίπωρου "κράτους" είναι εν δυνάμει καλοβολομένος δημόσιος υπάλληλος. 
Έτσι, οι διάφορες Νυφίτσες της αριστεράς πολλαπλασίασαν τον πλούτο τους φέρνοντας καραβιές ανθρώπων που εκποιούσαν ότι είχαν και δεν είχαν στη χώρα τους για να πληρώσουν το όνειρο της εγκατάστασης στον Δυτικό Παράδεισο. Και τους εγκαθιστούσαν εδώ σε τρώγλες εγκαταλειμμένες και πολυκατοικίες μισογκρεμισμένες, εισπράττοντας το μισό από τον γλίσχρο μισθό τους για ενοίκιο και διαιωνίζοντας την κατάστασή τους ως δουλοπάροικων. 
Από την παραγωγή, στην κατανάλωση. Έχοντας τα ΜΜΕ στην διάθεσή τους, καλλιεργούσαν στους "αυτόχθονες" (ας γελάσω), την τεμπελιά, τον ωχαδερφισμό και την νοοτροπία της αρπαχτής. Και ταυτόχρονα τροφοδοτούσαν τους ιδεολογικώς μεν "εχθρούς", εις το κέρδος δε εταίρους δεξιούς;;; κεφαλαιοκράτες, με πάμφθηνο εργατικό δυναμικό. Προκαλώντας έτσι, μια ακόμη στρέβλωση του μηχανισμού της αγοράς εργασίας, που συν τω χρόνω έγινε μη αναστρέψιμη. 
Και όταν η Ιντερπόλ εντόπιζε κάποιους δουλέμπορους και ζητούσε να ερευνηθούν, τα ΜΜΕ και η Πασοκοαριστερή διανόηση σηκωνόταν στα πισινά της ποδάρια γκαρίζοντας για τους Πακιστανούς που διώκονταν από τις καταραμένες "μυστικές υπηρεσίες" του "φασιστικού" ελληνικού κράτους. Και η κυβέρνηση που είχε βγει με εντολή να καταστρέψει αυτή την άρρωστη δομή και να εγκαταστήσει ένα λειτουργικό σύστημα, δεν τολμούσε καν να ψελλίσει μια απάντηση, μήπως και προκαλέσει συνταγματικό πρόβλημα, ακουμπώντας αρχηγούς κομμάτων. 
Εδώ φτάσαμε, να ακυρωθεί ένα από τα σημαντικότερα έργα ανακούφισης της Αθήνας, εκείνο της ανταποδοτικής ανάπλασης του Βοτανικού, με πρόσχημα τους περίφημους περιβαντολλογικούς λόγους, αλλά στην πραγματικότητα για να μην γκρεμιστούν τα χαμόσπιτα, τα σύγχρονα Insulae και ghettos, που στέγαζαν την περιουσία των δουλοκτητών. 
Τώρα, που το μαχαίρι ακουμπά το κόκκαλο και δεν υπάρχει πλέον το όνειρο του άνετου δημοσιοϋπαλληλικιού, ανακαλύπτουμε ότι υπάρχει πλεόνασμα μεταναστευτικού δυναμικού. Και οι διάφοροι ΚαρατζαφεροΜιχαλολιάκοι βρίσκουν πρόσφορο έδαφος πολιτικάντικης αλιείας στα πλήθη των ανέργων, χωρίς να αγγίζουν ούτε την διαμορφωμένη πραγματικότητα της αγοράς εργασίας, ούτε εκείνη του δημογραφικού προβλήματος που παρήγαγε η ευδαιμονιστική αντίληψη των προηγούμενων δεκαετιών, ούτε το γεγονός ότι η μόνιμη εγκατάσταση ΕΧΕΙ παράξει δικαίωμα. 
Και με άναρθρες κραυγές μιλάμε πότε για την "καθαρότητα της φυλής" (ας γελάσω δις) και πότε για τις (ομόλογες εν μωσαϊσμώ) θρησκευτικές και λατρευτικές συνήθειες των "επήλυδων". Αισθανόμαστε έτσι άραγε καλύτεροι; Ανώτεροι μήπως; Ή απλά απωθούμε την συνειδητοποίηση της τύφλας και της ραστώνης μας; 
Να μην παρεξηγούμεθα. Μου είναι το ίδιο απωθητικά η μουρμούρα του ιμάμη, το κλαψούρισμα του ραββίνου, ο κλαυσίγελος του παπά, ο τροχός του λάμα, η κατήχηση του κομματικού καθοδηγητή και ο ανιστόρητος πιθηκισμός όλων των προηγούμενων από τους νεοανακαλύψαντες το δωδεκάθεον. 
Σέβομαι όμως το γεγονός ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μου που μοιράζονται την διαμονή μου σε αυτή την χώρα και επιλέγουν να βρίσκουν στα παραπάνω παρηγοριά, έμπνευση ή (και) αποκούμπι. 
Αντίστιξη: Θα φάω άψητα και ζεστά, την καρδιά και το συκώτι όποιου επιχειρήσει να επιβάλλει σε μένα, την οικογένειά μου και τον πληθυσμό στον οποίο συγκαταλέγομαι, κάτι οτιδήποτε από τα παραπάνω. 
Εάν αυτό κάνει οποιονδήποτε να αισθάνεται καλύτερα, ας θεωρήσει την ανωτέρω φράση ως ένα αυτοσαρκαστικό λεονταρίστικο αστείο... 
Δεν διαφωνώ, ότι όσοι επιμένουν να είναι πιστοί κάποιας θρησκείας, έχουν την ανάγκη και το δικαίωμα για τόπους λατρείας, τους οποίους πρέπει να οικοδομούν με έξοδά τους και να τους συντηρούν με ίδιους πόρους. Και το αυτό πρέπει να συμβαίνει σε ότι σχετίζεται με τα λειτουργικά έξοδα του οργανισμού που επιγείως εκπροσωπεί αυτή τους την πίστη. 
Βεβαίως, στην περίπτωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Το ότι η πρώτη κυβέρνηση του κακομνήστου Ανδρέα μας, συνομολόγησε μαζί της την απαλλοτρίωση της κτηματικής περιουσίας της - την οποία διαμοίρασε κατόπιν στους κομματικούς συνδικαλιστές του - και σε αντάλλαγμα υποχρέωσε το ελληνικό δημόσιο στην εσαεί μισθοδοσία και συνταξιοδότηση των κληρικών. Άρα, για να πραγματωθεί ο πολυπόθητος χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος - και αφού δεν ευτυχούμε να ζούμε μια νέα Γαλλική Επανάσταση - θα πρέπει να αποζημιωθεί ο οργανισμός αυτός για τα απαλλοτριωθέντα. 
Δεν υπάρχουν κατώτεροι και ανώτεροι, γηγενείς και επήλυδες, αλλά πολίτες που δικαιούνται ίση μεταχείριση. Ίση όμως' και όχι προνομιακή ΕΠΕΙΔΗ ανήκουν σε κάποια μειονότητα, εθνική, κοινωνική ή θρησκευτική. 
Αυτό το άγονο και στερούμενο πλουτοπαραγωγικών πηγών οικόπεδο, για λόγους γεωπολιτικούς που φαίνεται να ισχύουν ακόμη και σε αυτή την εποχή των αερομεταφορών, είναι κάπου 5.000 χρόνια τώρα το επίκεντρο όλων των διεκδικήσεων αυτής της πλευράς του κόσμου. Τούτο, δεν με καθιστά υπερήφανο. Με κάνει να φοβούμαι. Και αυτούς τους φόβους μου εκφράζω. 
Φόβους όμως υποκινούμενους από ανάλυση πολιτικών συμπεριφορών και γεγονότων, σύνθεση κοινωνικών τάσεων και κατευθύνσεων και γνωστική ολοκλήρωση κάτω από το πρίσμα της Ιστορίας Βάθους. 
Είναι ανεπίτρεπτο το να καθοριζόμαστε από την συναισθηματική αντιμετώπιση των πραγμάτων, όσο ελκυστικά και αν είναι διατυπωμένη, αφού το συναίσθημα είναι μεν σημαντικό αλλά αποτελεί μόνον μία από τις πολλές συνιστώσες τους.

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Εφτά σταγόνες

 

http://www.mediasoup.gr/sites/default/files/polytexneio.mp4 

Εφτά σταγόνες

Ήμασταν παιδιά.
Εφτά σταγόνες νερό
φόρτωσαν τη ράχη με ευθύνες
και μας γέρασαν.

Τούτα τα αλλόκοτα γηρατειά σκότωσαν πολλούς μας
μα μυστήρια εικόνα:
Στον καθένα που σωριαζόταν δίπλα μας
ξαναποχτάγαμε οι υπόλοιποι τη χαμένη ζωντάνια.

Μέσα στο εργοστάσιο
το προορισμένο να βγάζει μηχανές από ζωντανή σάρκα
κάτω από το σφυροκόπημα των ανθρώπινων εργαλείων
ξαναγίναμε άνθρωποι.

Ιανουάριος 1974 

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Αναδιάρθρωση τώρα, Χρεωκοπία αργότερα, Εκποίηση τελικά;

 


Σε κανέναν από όσους ασκούν τις θαυμαστές τέχνες της Ανάλυσης, της Σύνθεσης και της Ολοκλήρωσης, δεν αρέσει να διατυπώνει απόψεις που ακούγονται ως "Θεωρίες Συνωμοσίας". Μπορεί πλέον να μην καίνε τους "μάγους" και τις "μάγισσες", έχουν όμως εξελιχθεί περισσότερον εκλεπτυσμένες μέθοδοι τιθάσευσης της διορατικότητάς τους... 
Υπάρχει όμως και η βροντερή εντολή, την οποία δύσκολα κανείς αγνοεί: 

"Εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου λέγε τι βλέπεις"... 

Λοιπόν: 
Ο κος Γ. Α. Παπανδρέου, δήλωσε στην εφημερίδα "Le Figaro" σε συνέντευξη που δημοσιεύεται σήμερα με τίτλο: "Grèce: «La restructuration de la dette est hors de question»", ότι το σενάριο της "αναδιάρθρωσης" του εξωτερικού χρέους δεν συζητείται καν καθώς και ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα είναι καταστροφή όχι μόνον για τους Έλληνες πολίτες αλλά και για την Ευρωπαϊκή αξιοπιστία. 
Είναι γνωστό το βεβαρυμένο παρελθόν του Γεωργάκιου του Μικρού σε ότι αφορά την σχέση μεταξύ δηλώσεων και πράξεών του. Άλλωστε δεν αποτελεί καν δική του εφεύρεση η σχετική πρακτική. Η πολιτική μνήμη μπορεί να είναι ασθενής, όχι όμως και η ιστορική. Μήπως πρέπει να υπομνησθεί το γεγονός ότι οσάκις ο κος Γιάννος Παπαντωνίου έκανε δηλώσεις για άνοδο του Χρηματιστηρίου, εκείνο έκανε βουτιά ακριβώς στις ημέρες που απαιτούντο για να υπάρξει ωρίμανση του κέρδους των "γνωριζόντων"; 
Συνυπολογιζομένων των ανωτέρω, η "αναδιάρθρωση" πρέπει να θεωρηθεί ότι έχει ήδη δρομολογηθεί. 
Το τι έπεται, αποτελεί φυσικά εικασία. Γνώμη μου είναι, ότι παρακολουθούμε απαθείς και ηδονοπαρμένοι την εκτέλεση ενός σχεδίου που καταρτίσθηκε αρκετά προ των εκλογών του 2009 και εκτελείται προσεκτικά από την επομένη τους. 
Με προσεκτικούς χειρισμούς, έγινε απαραίτητη η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης και η συνομολόγηση του Μνημονίου. 
Με προσεκτικούς χειρισμούς μεθοδεύθηκε, όλα τα μέτρα που πάρθηκαν για την υλοποίηση των στόχων του τελευταίου να είναι εισπρακτικά ή περιοριστικά ώστε η αγορά να καταρρεύσει και η ελπίδα ανάκαμψης να μετατίθεται για ένα ολοένα απομακρυνόμενο μέλλον. Έτσι ώστε να καθίσταται υποχρεωτική η αναδιάρθρωση' και ήδη έχουν αρχίσει να μας εθίζουν στην ιδέα της πλήρους χρεωκοπίας. 
Και το φυσικό παρεπόμενο κάθε χρεωκοπίας, είναι απλά η εκποίηση... 
Θα υπάρξει χρόνος όμως, για να αναλυθούν και να περιγραφούν τα σχετικά συμβαίνοντα, κατά την πραγμάτωση των σταδίων του υπό υλοποίηση σχεδίου για την μετατροπή της Ελλάδας στο πρώτο ιδιωτικό κράτος του κόσμου!!... 

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Η απάτη του Σχεδίου "Καλλικράτης"


ΔΕΝ αποτελεί επιλογή του Γεωργάκιου του Μικρού το αν θα δημιουργηθούν οι περιφέρειες ή όχι, όπως με έπαρση διακηρύσσουν τα ΜΜΕ του εκδοτοεργολαβικού κατεστημένου και οι υπάλληλοί τους πολιτευτές της νυν "κυβέρνησης".

Πρόκειται για μια αρκετά καθυστερημένη προσαρμογή της διοικητικής δομής της χώρας - ένα ακόμη από τα θέματα τα οποία η Ν.Δ. προσπάθησε να προωθήσει αλλά απέτυχε λόγω ατολμίας και κακώς εννοούμενης διαλλακτικότητας - που επιβάλλεται προκειμένου να υπάρχει δυνατότητα πρόσβασης στους κοινοτικούς πόρους για την περιφερειακή ανάπτυξη.
Με απλά λόγια, η Ε.Ε. απαιτεί προκειμένου να παρέχει αυτούς τους πόρους την ύπαρξη υπεύθυνων διαχειριστών τους και όχι είτε κρατικών υπαλλήλων όπως οι διοριζόμενοι από το ΥΠΕΣ περιφερειάρχες είτε αδύναμων εξηρτημένων από την εύνοια της κεντρικής κυβέρνησης προσώπων όπως οι εκλεγόμενοι νομάρχες.
Το πρόβλημα με τον νυν "Καλλικράτη" σε σχέση με το μοντέλο το οποίο προετοίμαζε επί 4 χρόνια αλλά δεν τολμούσε να προωθήσει η προηγούμενη κυβέρνηση, είναι ότι ναι μεν αποδίδει στους εκλεγμένους περιφερειάρχες τις εξουσίες τις οποίες θέτει ως ελάχιστη προϋπόθεση η Ε.Ε., αλλά αφαιρεί από τις περιφέρειες την κρατική χρηματοδότηση.
Τούτο, ασφαλώς και δεν είναι κακό. Αλλά βάσει των προβλέψεων του παλιού σχεδίου θα έπρεπε να αποδοθούν στις αποκεντρωμένες διοικητικές οντότητες οι πόροι τους οποίους εισπράττει τώρα κεντρικά το κράτος και οι οποίοι αντιστοιχούν σε περιφερειακές δραστηριότητες.
Η κυβέρνηση, κατακρατά αυτούς τους πόρους ως κρατικά και όχι περιφερειακά έσοδα και απλώς δίνει στις περιφέρειες την δυνατότητα - που εκ των πραγμάτων καθίσταται ανάγκη - να επιβάλλουν δικούς τους φόρους. Στην ουσία δηλαδή διπλή φορολόγηση για το ίδιο αντικείμενο, χωρίς το κράτος να στερεί από τον εαυτό του έσοδα τα οποία πλέον δεν δικαιούται κανονικά να διαχειρίζεται και με τις περιφέρειες να γίνονται ο "κακός" της υπόθεσης.
Και μάλιστα χωρίς να τους δίνεται καν το χρονικό περιθώριο για την ανάπτυξη εισπρακτικών και διαχειριστικών μηχανισμών και μελέτης για τους πραγματικούς πόρους και την δυνατότητα αξιοποίησης τους στις περιοχές τους.
Στην ουσία λοιπόν πρόκειται για μια ακόμη Πασοκική κουτοπονηριά, με την οποία εκπληρούνται οι όροι για να μην εκλείψει η κοινοτική χρηματοδότηση, αλλά καθιστά τις περιφέρειες δέσμιες της ελεημοσύνης της κεντρικής διοίκησης στην οποία θα υποχρεωθούν να καταφύγουν. Με όλες τις σχετικές εξαρτήσεις και τις κομματικές αλλαξοκωλιές που θα γίνουν υποχρεωτικές...
Η κουτοπονηριά του νόμου Καλλικράτης, είναι διάχυτη σε ολόκληρο το σώμα του. Βασική του σκοπιμότητα είναι να διαφαίνεται μια επίφαση αποκέντρωσης, αλλά οι περιφέρειες να παραμένουν σε εξαρτημένη δουλεία στην κεντρική διοίκηση.
Αντίθετη λογική υπήρχε στο παλιό σχέδιο με το οποίο οι περιφέρειες καθίσταντο όντως αυτοδιοίκητοι διαχειριστές των του οίκου τους και τους μεταβιβάζονταν όλοι εκείνοι οι πόροι που όχι απλώς είναι αναγκαίοι αλλά και τους ανήκαν δικαιωματικά. Και επίσης προέβλεπε επαρκή χρόνο μεταβατικής περιόδου, κατά την οποία το δημόσιο θα εισέπραττε και θα επέβλεπε την διαχείριση αυτών των πόρων, μέχρις ότου οι περιφέρειες σχεδίαζαν, μελετούσαν και υλοποιούσαν τους δικούς τους αναγκαίους μηχανισμούς είσπραξης, διαχείρισης και ελέγχου.
Είναι όντως κρίμα το γεγονός ότι όλος εκείνος ο κόπος για τον σχεδιασμό του, θυσιάστηκε στην μικροπολιτική αντίληψη του πολιτικού κόστους' και ακριβώς αυτή η μικρόνοη και φοβική αντίληψη κόστισε τελικά στην προηγούμενη κυβέρνηση αυτό ακριβώς που φοβόταν...
Για το αντικείμενο που μας απασχολεί τώρα:
Το πλέον πονηρό σημείο στον νόμο, σε ότι αφορά την οικονομική εξάρτηση, έγκειται στην ακόλουθη πρόβλεψή του:

...

Άρθρο 192
Πόροι - Οικονομική διαχείριση
1. Οι πόροι του Ταμείου είναι:
α) Ποσοστό από τις χρηματοδοτήσεις τις οποίες διαχειρίζεται και το οποίο προσδιορίζεται με απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας.
...



Αντί να αποδοθούν άμεσα στις περιφέρειες οι πόροι που δικαιωματικά τους ανήκουν, παραμένουν στην κεντρική διοίκηση η οποία κατά το δοκούν - και με την επαγόμενη διαπραγμάτευση του διαμοιρασμού της μίζας η οποία αποτελεί όπως φαίνεται το πραγματικό ζητούμενο - αποφασίζει τι ΠΟΣΟΣΤΟ τους θα παραδώσει στην διαχείριση των περιφερειών...

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Η Πόλις



Μέσα στην ιστορική εποχή που οι πόλεις έγιναν ο τόπος ζωής των περισσοτέρων ανθρώπων, αυτές άρχισαν κιόλας σε παγκόσμια κλίμακα να πεθαίνουν...
...Αποφασιστικό μερίδιο ευθύνης για την καταστροφή της Κουλτούρας της πόλης έχει η ατομική κυκλοφορία. Το αυτοκίνητο αποσπά τον κάτοικο από το κέντρο της πόλης και τον στέλνει στα προάστια που δημιουργούνται...
...Ωστόσο είναι συζητήσιμο αν μπορούμε να βάλουμε περιορισμούς σε μια τέτοια πρόοδο. Μέχρι τώρα λειτούργησε θαυμάσια ο μηχανισμός που πείθει το άτομο και το κάνει, με γνήσια ή υποθετική συμμετοχή στην απόλαυση των επιτευγμάτων της τεχνικής, πρόθυμο να δικαιολογήσει κάθε τέτοια "πρόοδο"...
...Με την ιδιορρυθμία της ζωής στις πόλεις, ζωή με κοινωνική οργάνωση υψηλότερου βαθμού, συνδέεται αδιάσπαστα η ανάγκη να υποχωρήσουν μερικές ατομικές απαιτήσεις από εκείνες που μπορούσαν να αναπτυχθούν ανεμπόδιστα στο υποστατικό του χωριού...
...Λιποτάχτες όπως είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί εκπρόσωποι, πήραν το δρόμο της φυγής από τη ζούγκλα της πόλης...
...Το ότι σε όλες τις πυκνοκατοικημένες περιοχές ανεβαίνει η εγκληματικότητα σε τρομακτικά, αλλά όχι μη προβλεφθέντα ύψη, δείχνει καθαρά πως έχει ενταχθεί με αντικειμενικά κατανοητό τρόπο στο οικιστικό πλάνο ... η αποσύνθεση της κοινωνίας...
...Όπως γνωρίζουμε, οι κοινωνίες κάτω από συνθήκες ακραίας συγκινησιακής και ψυχικής επιβάρυνσης, είναι ικανές για όλα συμπεριλαμβανόμενης και της αυτοκτονίας...Σαν πρόβλημα κλειδί του καιρού μας, σε συνάρτηση με άλλα συμπτώματα της κοινωνικής κατάπτωσης, η εξαθλίωση της ζωής στις πόλεις μας υποδείχνει, σ' ανατολή και δύση, την ανικανότητα των κυβερνώντων να εδραιώσουν την οικονομική διαδικασία πάνω σε σκοπούς ανθρώπινους, την αποτυχία του συστήματος πολιτικής διεύθυνσης, μπροστά στην πρόκληση της μεταβιομηχανικής κοινωνίας..."


H. G. Schneider
"ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ" - 1971



Ήμουν ακόμη παιδί, στις αρχές της δεκαετίας του'70, όταν ένας καθηγητής πολεοδόμος κατέθεσε στον τότε "Οικονομικό Ταχυδρόμο" μια εκπληκτική πρόταση για την διάσωση της Αθήνας, με τρεις άξονες απαραίτητων πρώτων παρεμβάσεων.

1. Μεταφορά του αεροδρομίου του Ελληνικού στην Μακρόνησο με χρήση ελικοπτέρων για την μετακίνηση των επιβατών στο Άστυ.

2. α) Δημιουργία στην περιοχή του παλιού αεροδρομίου ενός τεράστιου Εμπορικού Πάρκου με λειτουργική ένταξη των καταστημάτων μέσα σε χώρους πράσινου και αναψυχής.
β) Δημιουργία στα Σπάτα, εκεί που τώρα έγινε το νέο αεροδρόμιο, ενός Διοικητικού Πάρκου με παρόμοια ένταξη του συνόλου των διάσπαρτων κρατικών υπηρεσιών σε ανάλογους χώρους, με προ-σχεδιασμένη την εγκατάστασή τους έτσι ώστε να μεγιστοποιήται η αποτελεσματικότητα της συνδυασμένης λειτουργίας τους.
γ) Αυστηρή απαγόρευση της οικοδόμησης οικιστικών συγκροτημάτων γύρω από τα Πάρκα αυτά, ώστε να αποφευχθεί μία νέα οικοδομική αναρχία από τους επιθυμούντες να βρίσκονται δίπλα στις δουλειές τους...
δ) Δημιουργία νέων οδικών αξόνων από και προς τα Πάρκα και νέων δικτύων λεωφοριακών γραμμών και υπογείου σιδηροδρόμου για την εξυπηρέτηση των χρηστών των υπηρεσιών των Πάρκων.
3. α) Ισοπέδωση των οικοδομικών συγκροτημάτων μεταξύ Σταδίου και Πανεπιστημίου αφ' ενός και Πατησίων και Γ' Σεπτεμβρίου (και προέκταση) αφ΄εταίρου, με δημιουργία λειτουργικού οδικού άξονα μέσα σε εκτεταμένο Γραμμικό Πάρκο.
β) Δημιουργία ανάλογου κάθετου οδικού άξονα και Γραμμικού Πάρκου από το Φάληρο έως την Ραφήνα.
γ) Δημιουργία στους απελευθερωθέντες χώρους του κέντρου δραστηριοτήτων πολιτισμού, υγείας και αθλητισμού.
Μόνον αυτά τα στοιχεία θυμάμαι περιληπτικά, δείχνουν όμως μία ριζικά διάφορη αντίληψη για μια οργανωμένη μεν, ανθρώπινη δε πόλη...
Θυμούμαι επίσης και την τύχη της πρότασης της κυβέρνησης Ράλλη το 1980, για την εξαγορά των παλαιών και ετοιμόρροπων κατοικιών και πολυκατοικιών στις γειτονιές για τη δημιουργία τόπων πρασίνου και παιδότοπων. καθώς και για το πέρασμα στον τότε καταρτιζόμενο Πολεοδομικό Κανονισμό διάταξης με την οποία θα επεβάλλετο γκρέμισμα των τοιχίων μεταξύ των ακάλυπτων χώρων των πολυκατοικιών και την διαμόρφωσή τους σε κήπους.
Όλες αυτές οι καινοτομίες που ήδη σε 30 χρόνια θα είχαν παράξει μια τελείως διαφορετική εικόνα της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων, ναυάγησαν λόγω των αντιδράσεων των εργολάβων και των ιδιοκτητών διαμερισμάτων και οικοπέδων...




Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

ΕΡΤ και άλλα τινά...


Τον Σπύρο τον Παπαδόπουλο, γενικά τον συμπαθώ. Συνήθως είναι λιγότερο προκλητικός από άλλους που κατέληξαν "επώνυμοι" - τι όρος κι' αυτός θεοί μου - και ενίοτε έχει και κάτι ουσιαστικό να πει. Χώρια που ταυτίζονται και τα αρχικά μας!
Όταν όμως για να αμυνθεί απέναντι στις επιθέσεις που του γίνονται με συγκεκριμένη σκοπιμότητα από το ίδιο εκείνο κατεστημένο που τον προέβαλλε και τον ανέδειξε, ανοίγει ως μη όφειλε μέτωπα προς κατευθύνσεις τρίτες προκειμένου να στρέψει αλλού την προσοχή, καλό είναι να θυμάται την ρήση του Georg C. Lichtenberg στους αθάνατους "Αφορισμούς" του:
"Όταν βάψετε έναν στόχο στην πόρτα του περιβολιού σας, να είστε σίγουροι πως θα τον σημαδέψουν".
Η κρατική τηλεόραση είναι μια πονεμένη ιστορία. Για χρόνια και χρόνια, ανεξαρτήτως κόμματος που κυβερνούσε, το δημόσιο κρατούσε ζηλότυπα το προνόμιο του ραδιοτηλεοπτικού σήματος. Όταν το Λαμπράκειο πουλέν με I.Q 92, ο κος Έβερτ, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου άσκεφτα, ανοργάνωτα και απρογραμμάτιστα τα στίφη του κατά Μαρξ "άγριου καπιταλισμού" όρμησαν στη λεηλασία του πλούσιου μεν αλλά αδύναμου και παρηκμασμένου σώματος της αυτοκρατορίας.
Η ΕΡΤ περιορίστηκε στο να συντηρεί έναν τεράστιο και δυσλειτουργικό μηχανισμό, να τροφοδοτεί ημετέρους του εκάστοτε κυβερνώντος - συν κάποιους αλλοκομματικούς για να διατηρεί την επίφαση της δημοκρατικότητος - και που και που να αφήνει να παρασκευαστούν και κάποια εξαίσια δείγματα καλής δουλειάς, για να δικαιολογεί την ύπαρξή της.
Βεβαίως, οι Μελίνειες διακηρύξεις για παύση καταβολής του μέσω ΔΕΗ χαρατσιού, είχαν παύσει ήδη από το 1981 να ακούγονται άμα τη αναλήψει από την ίδια του υπουργικού θώκου, που επί τόσα χρόνια κατόπιν ζέστανε με τα ιστορικά της οπίσθια.
Η νεοΚαραμανλική Ν.Δ. θέλησε αρχικά να ορθολογικοποιήσει την κατάσταση, να καταστήσει την δημόσια τηλεόραση αυτοδύναμη οικονομικά και παραγωγικά και τελικά να καταργήσει την επαχθή και απαράδεκτη χρηματοδότησή της από το υστέρημα του πολίτη. Με τελική πολυδιαφημισμένη προοπτική όλων αυτών, την μετατροπή της σε αυτοδιοικούμενο οργανισμό, χωρίς δυνατότητα κυβερνητικών παρεμβάσεων, τύπου BBC. Και φυσικά, όπως και όλα τα άλλα μεγαλεπήβολα σχέδιά της, σκόνταψε και αυτό αφ' ενός στις επιλογές των προσώπων που ανέλαβαν να το υλοποιήσουν και αφ' ετέρου στα πολλαπλά φοβικά σύνδρομα της ηγεσίας της.
Από την άλλη πλευρά, τόσα χρόνια μετά και έχοντες οικοδομήσει τις δικές τους αυτοκρατορίες, δεν μπορούσαν να ανεχθούν οι επίγονοι των βαρβάρων το ενδεχόμενο ύπαρξης μιας ισχυρής και αυτόνομης παρουσίας κάποιας νέας και σθεναρής Ρώμης της ραδιοτηλοψίας' ιδίως αφού ήδη διαφαινόταν το γεγονός ότι η προς κατανομήν πίτα θα μίκραινε αποφασιστικά.
Τι ευκολότερο λοιπόν από την έναρξη μέσω των εκπάγλου πολιτισμικότητας πρωϊνομεσημεριανοαπογευματινάδικων μιας εκστρατείας έκθεσης των όντως προκλητικών οικονομικών της;
Και βεβαίως σε αυτή την περίπτωση, λίγη σημασία είχε το ΕΙΝΑΙ και το ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ των πραγμάτων. Κοντά στα ξερά και τα χλωρά. Λέγε, λέγε και κάτι θα μείνει. Παλιά μου τέχνη, κόσκινο. Πόσα ακόμη παρόμοια ρητά να αναφέρω; Νούμερα και ονόματα να λέγονται με το κατάλληλο ύφος καλά αμειβόμενης αγανάκτησης και λίγη σημασία είχε το αν αφορούσαν αληθινές προκλητικές καταστάσεις διασπάθισης δημοσίου χρήματος ή πραγματικά αξιόλογες παραγωγές που προσέφεραν Ψυχαγωγία και με την αρχαία και με την σύγχρονη έννοια.
Και φυσικά, ο στόχος επετεύχθει.
Και καμία σημασία δεν δίδεται πλέον από τους "αγανακτισμένους" και τις "αγανακτισμένες" των ΛαμπρακοΜπομπολεϊκοΤεγοπουλικοΒαρδινογιανεϊκοΚυριακουΚοκαλοΑλαφουζοΚουραδέϊκων "πολιτιστικών προπυργίων" στον πολλαπλασιασμό των φαινομένων κατάχρησης και εξαχρείωσης. Αντιθέτως μάλιστα, όταν κάτι τέτοιο γίνεται αντικείμενο σχολιασμού σε μέσα όπως το διαδίκτυο, σπεύδουν διάφορα μειράκια του "καλλιτεχνικού" κουτσομπολιού να γίνουν υπερασπιστές των "θιγομένων" παραγωγών.
Κρίμα μωρέ κατά το ήμισυ συνονόματε Παπαδόπουλε. Γιατί - ξέρεις - όντως σε εκτιμούσα...

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Καταγωγή και Ηγεσία

 

Οπωσδήποτε, λίγο ενδιαφέρει το αν ένας ηγέτης χώρας είναι γνήσιος από αγνό παρθένο μαλλί γόνος της ή επίμικτος ή ακόμη και πρώτης γενεάς μέτοικος, εφ' όσον θεωρεί την χώρα αυτή πατρίδα του και ασχολείται αποκλειστικά με την ευημερία της.
Και μάλιστα στις 14/10 είχα δημοσιεύσει σχετικό σχόλιο, λίγο παραπάνω.
Στην παρούσα περίπτωση ο τρίτης γενεάς Εβραίος κος Γ. Παπανδρέου, γνωστότερος ως Γεωργάκιος ο Μικρός, καθίσταται από τις ίδιες τις πράξεις του τουλάχιστον ύποπτος ότι ενεργεί συνειδητά όχι ως πολίτης της χώρας που ανέλαβε να κυβερνήσει, αλλά ως υπάλληλος του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου και των εντοπίων εκδοτοεργολάβων' και είναι γνωστό υπό ποίαν διεύθυνση κινείται το πρώτο και ποίους υπηρετούν περίπου δηλωμένα οι δεύτεροι.
Και επίσης ότι, ως από τις ίδιες αυτές πράξεις καταδεικνύεται, μισεί απύθμενα κάθε τι που συνιστά την λεγόμενη ελληνικότητα' θέτει δε ως πρώτη προσωπική του προτεραιότητα την εξάλειψή της προσχεδιασμένα και μεθοδικά.
Το αν αυτή η ελληνικότητα αξίζει ή όχι να διασωθεί, το αν αποτελεί εθνικισμό ή όχι η αναφορά σε αυτήν, είναι αδιάφορα για το παρόν θέμα. Εκείνο που εξετάζεται, είναι η συμπεριφορά κάποιου που αναλαμβάνει την ηγεσία μιας χώρας με πρόθεση να την καταστρέψει.
Δεν θα απολογηθώ για λογαριασμό πολιτικών προσώπων - και των πολιτικών τους πρακτικών - που διακυβέρνησαν κατά το παρελθόν. Μπορεί να υπήρξαν ηγεσίες διεφθαρμένες ή αναποτελεσματικές, αρπακτικές ή αυταρχικές.
Αλλά ηγεσία η οποία βάσει σχεδίου να επιχειρεί την κατάρρευση του κράτους που διοικεί ώστε να το παραδώσει στους πάτρωνές της ως πλήρη ιδιοκτησία τους, είναι μάλλον κάτι καινοφανές και άξιο παρατήρησης' τουλάχιστον.
Στην περίπτωση αυτή, δεν είναι η καταγωγή του ηγέτη που καθιστά ύποπτη την πολιτική την οποία προωθεί. Είναι η πολιτική του που ενδυκνείει ως ύποπτο το στοιχείο της καταγωγής του...
 

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Αποχή και εκλογικές διαδικασίες

 


Αρκετός λόγος γίνεται για το θέμα της αποχής. Φτάνει μάλιστα να προτείνεται από κάποιες πλευρές η επανισχυοποίηση των νόμων που επιβάλλουν την υποχρεωτικότητα της προσέλευσης στις κάλπες. Ούτως ή άλλως, οι νόμοι επιβάλλονται από τους εκάστοτε ασκούντες την διακυβέρνηση με κριτήριο την δική τους εξυπηρέτηση. Το περιγράφει εξαίρετα ο Πλάτων στο Δ' βιβλίο της Πολιτείας του: 

«Ώστε μην αδικείς και τους πολιτικούς γιατί πραγματικά είναι οι πιο αστείοι απ' όλους, με τους νόμους εκείνους που λέγαμε, ότι σήμερα τους γράφουν και αύριο τους διορθώνουν και που νομίζουν πως θα καταλήξουν κάπου με τα αδικήματα των ιδιωτικών συναλλαγών και τα άλλα που προανέφερα, χωρίς να ξέρουν ότι κάνουν στην πραγματικότητα μια τρύπα στο νερό. 

- Πράγματι δεν κάνουν τίποτε άλλο. 

- Ώστε έχω δίκιο λοιπόν εγώ να παραδεχθώ, ότι δεν υπάρχει ανάγκη ο αληθινός νομοθέτης να θεσπίσει τέτοιου είδους νόμους και διατάξεις σε καμία, είτε κακώς είτε καλώς οργανωμένη Πολιτεία, γιατί στην πρώτη θα ήταν πράγμα ανώφελο και τίποτα παραπάνω δεν θα προσέφερε, ενώ στην άλλη ο καθένας θα τα έβρισκε όλα εύκολα ή και από μόνα τους θα απέρρεαν από τους προηγούμενους θεσμούς». 

Γενικά είμαι δύσπιστος απέναντι σε κάθε διάταξη η οποία επιβάλλει ως υποχρέωση εκείνο που είναι δικαίωμα. Εάν η αποχή ενθαρρύνει την ανευθυνότητα ή την φοβικότητα των κυβερνώντων, θα πρέπει να τιμωρηθούν οι πολίτες; Στην άλλη πλευρά θα πρέπει να αναζητηθεί η αντιμετώπιση του προβλήματος, ήτοι στην θέσπιση κανόνων που θα καθιστούν δύσκολη για μια κυβέρνηση την κατά το δοκούν χρησιμοποίηση των εκλογών για την υπηρέτηση των συμφερόντων του κόμματος που εκφράζει.

Μία λύση θα ήταν η καθιέρωση συνταγματικά της υποχρεωτικής 5/ετούς θητείας, με συγκεκριμένη ημερομηνία εκλογών και επίσης συγκεκριμένη ημερομηνία εγκατάστασης της κατά περίπτωσιν νέας κυβέρνησης. Και σε περίπτωση παραίτησης μιας κυβέρνησης προ της λήξεως της θητείας της ή απώλειας της δεδηλωμένης, η άμεση ανάθεση εντολής στην αξιωματική αντιπολίτευση για να ολοκληρώσει το υπόλοιπό της' ή αν δεν μπορέσει να κερδίσει ψήφο εμπιστοσύνης, η διεξαγωγή εκλογών από αυτήν. 
Όταν μια κυβέρνηση θα γνωρίζει ότι δεν θα διεξάγει η ίδια τις εκλογές, όποτε συγκυριακά την βολεύει, δύσκολα θα αποφασίσει να αφήσει να τις διεξάγει ο κυριότερος ανταγωνιστής της. 
Και βέβαια, κάθε μεταρρύθμιση του συστήματος θα πρέπει να περιλαμβάνει και σταθερό εκλογικό νόμο. Γνωρίζοντας ότι έτσι κι αλλιώς η συζήτηση είναι φιλολογική, αφού το μαχαίρι και το πεπόνι είναι στα χέρια των πολιτικών, μπορεί να προταθεί κάποιο περισσότερο λειτουργικό και πλησιέστερο στην έννοια της φυσικής εκπροσώπησης σύστημα. 
Λαμβάνοντας υπ' όψη τις νυν συνταγματικές δεσμεύσεις για την αναλογία μεταξύ περιφερειακά εκλεγόμενων βουλευτών και βουλευτών Επικρατείας, θα μπορούσε η χώρα να διαιρεθεί σε 200 μονοεδρικές περιφέρειες με κριτήρια αποκλειστικά γεωγραφικά και πληθυσμιακά. Έτσι, ο βουλευτής ανεξάρτητα από την κομματική του υποστήριξη, αποκτά φυσική υπόσταση και αυτεξουσιότητα απέναντί της εφόσον καθίσταται πλέον ο εκπρόσωπος μιας φυσικής κοινότητας στην Βουλή και όχι ο εκπρόσωπος μιας κομματικής συγκρότησης στην περιφέρειά του. 
Παράλληλα πρέπει να καθιερωθεί και ένα εθνικό κομματικό ψηφοδέλτιο για 40 βουλευτές Επικρατείας οι οποίοι θα επιλέγονται με “σταυρό” ώστε να εκφράζεται η λαϊκή βούληση ως προς τα πρόσωπά τους αντί των νυν κομματικών αναγκών και οι οποίοι θα κατανέμονται με απόλυτη αναλογικότητα στις παρατάξεις. 
Με μια συνταγματική μεταβολή, όταν κάτι τέτοιο θα είναι εφικτό, η αναλογία θα ήταν δυνατόν να μετατραπεί σε 150 μονοεδρικές περιφέρειες και 50 εκλεγόμενους από εθνικό ψηφοδέλτιο. Και παράλληλα το σύστημα να πάρει συνταγματική κατοχύρωση ώστε να μην μεταβάλλεται ανάλογα με τις προτιμήσεις των κατά περίπτωσιν εκλογομαγείρων. 
Έτσι και ο αριθμός των βουλευτών θα μειωνόταν αρκετά, δεδομένου ότι οι “300” είναι πάρα πολλοί με τα ελληνικά πληθυσμιακά δεδομένα και το ενδιαφέρον των πολιτών για συμμετοχή θα αυξανόταν αφού η εκπροσώπησή τους θα γινόταν αμεσότερη και πλέον “προσωπική” και η διαφθορά θα μειωνόταν εφόσον θα ήταν πλέον εύκολα εντοπίσημη και αναγνωρίσημη και η παρουσία όλων των πολιτικών δυνάμεων θα εξασφαλίζονταν στη Βουλή μέσω των εθνικών ψηφοδελτίων. 
Τέλος πάντων. Όνειρα φθινοπωρινής νυκτός... 

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Γεωργάκιος ο Μικρός, εν διαδικτύω...


Μια ερώτηση:
Όλη αυτή τη φάρσα της διαδικτυακής συζήτησης με τους νέους, όπως και την προηγηθείσα θλιβερή διακαναλική συνέντευξη του συνειδητού εντεταλμένου υπαλλήλου των ΜΜΕ κου Γιωργάκη Παπανδρέου, την πληρώνει το ΠΑΣΟΚ ή το Ελληνικό Δημόσιο;
Αφελής ερώτηση θα πει κάποιος, αλλά όφειλα να την θέσω...

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Καλώς δεχτήκαμε τον πάγο και το ρετσινόλαδο...

 

Ώρα, 8.40μ.μ. στις ειδήσεις του ΑΛΤΕΡ. Όπου ο γνωστός κος Χατζηνικολάου, με το γνωστό χαμογελάκι του, αυτοθαυμάζεται για τις "αποκαλύψεις" του περί υποτιθέμενης συνεργασίας του Δημαρά με τον Σαμαρά. Το Γεβελίνιο παιγνίδι του Θείου Βρέφους, στο αποκορύφωμά του.
Και αίφνης, από στόματος Υπουργού Προστασίας του Πολίτη (που είσαι Σπίνραντ με τις προφητείες σου), πέφτει Η Μεγάλη Φράση:


"Παραλάβαμε μια χώρα κατεστραμμένη' και οι ειδικές συνθήκες, απαιτούν ΕΚΤΑΚΤΟ τρόπο διακυβέρνησης". 

Κύριε Μανιαδάκη, καλησπέρα σας...