Το νέο κυβερνητικό σχήμα, ευρύτερα γνωστό ως “Κυβέρνηση του Μεσονυκτίου” είναι πλέον ενεργό.
Παρά τα λεχθέντα ότι πρόκειται για ανακύκλωση των ίδιων προσώπων, η εντύπωση αυτή είναι μάλλον παραπλανητική. Στην πραγματικότητα εκείνο το οποίο επιβεβαιώνει ο ανασχηματισμός, είναι η επικυριαρχία της “φαιάς εξουσίας” της Πειραιώς & Σαλαμίνος όχι μόνον επί του κόμματος αλλά και επί της κυβέρνησης.
Πανθομολογουμένως, ο όρος που περιγράφει την πρώτη περίοδο της Γεωργάκιας διακυβέρνησης είναι “Παιδική Χαρά”. Και αυτό δεν ήταν προϊόν εσφαλμένων επιλογών ή απειρίας, αλλά συγκεκριμένου σχεδιασμού.
Η πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ συγκροτήθηκε με τρεις και μόνον άξονες προτεραιοτήτων' και αυτούς και υλοποίησε με συνέπεια:
Κατά πρώτον όφειλε να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στους Λόρδους των ΜΜΕ (που στην ιδιόμορφη Δημοκρατία μας αποτελούν και την κυρίαρχη κάστα στην οικονομία). Το υλοποίησε αυτό διορίζοντας εντός των τριών πρώτων μηνών της σε ΟΛΕΣ τις θέσεις – κλειδιά, ανθρώπους του ΔΟΛ, του Μπόμπολα, του Τεγόπουλου, του Κυριακού και του Αλαφούζου (με αυτή τη σειρά φθίνουσας αναλογικότητας).
Όφειλε επίσης να ανατρέψει μια πολιτική σταδιακής απεμπλοκής από την Αμερικανική πολιτική επικυριαρχία, πλήρους ένταξης στην άποψη της ανεξάρτητης Ευρωπαϊκής πολιτικής ολοκλήρωσης και δημιουργίας σήραγγας επικοινωνίας με την Ρωσική Ομοσπονδία, την οποία με περίσκεψη προωθούσε η προηγούμενη κυβέρνηση. Διέρρηξε λοιπόν τις σχέσεις με τους Ρώσους, έθεσε στο αριστερόν τις προσεκτικά καλλιεργούμενες σχέσεις με την Άπω Ανατολή και προκάλεσε την οργή και την απέχθεια των Ευρωπαϊκών πληθυσμών.
Τρίτον, έπρεπε βάσει των δεσμεύσεων που είχε αναλάβει ο Γιωργάκης απέναντι στην Εβραϊκή Διεθνή να θέσει την Ελλάδα κάτω από την επικυριαρχία του διαχειριστικού οργάνου της, του ΔΝΤ. Το επέτυχε, βάζοντας τους υπουργούς της Παιδικής Χαράς να προβούν σε μια σειρά δήθεν αδέξιων δηλώσεων που ξεμπρόστιαζαν την πραγματική κατάσταση της οικονομίας – και μάλιστα με μια δόση υπερβολής – και υποχρεώνοντας τους Ευρωπαίους ηγέτες για λόγους αυτοπροστασίας να άρουν την υποστήριξη την οποία για δικούς τους λόγους παρείχαν στο σχέδιο της κυβέρνησης Καραμανλή. Επίσης διέλυσαν όποιες ανεξάρτητες οικονομικές δραστηριότητες στέκονταν ακόμη στα πόδια τους, εξόντωσαν με φαινομενικά αλλοπρόσαλλες τακτικές τα τελευταία υπολείμματα των μικρών οικονομικών μονάδων και καλλιέργησαν κλίμα απελπισίας στον πληθυσμό. Δημιούργησαν λοιπόν εκείνες τις συνθήκες που καθιστούσαν την προσφυγή στο ΔΝΤ μόνη δυνατή επιλογή, όπως ακριβώς είχε εκ των προτέρων αποφασιστεί.
Η όλη εικόνα είχε να κάνει με μια απλή επικοινωνιακή βιτρίνα, με πολλά λεκτικά στολίδια αλλά με είδη που δύσκολα θα έβρισκαν θέση ακόμη και στους πάγκους των πλανόδιων. Και ο ρόλος των υπουργών της Παιδικής Χαράς ήταν ακριβώς το να πάρουν επάνω τους το βάρος όλης αυτής της φαρσοκωμωδίας.
Η νέα κυβέρνηση, χωρίς να ξεφεύγει από την βασική Ιδέα της δια της Τηλοψίας διακυβέρνησης, έχει διαφορετικό ρόλο. Τώρα που τα πράγματα πήραν το δρόμο τους με τις ελάχιστες δυνατές αντιδράσεις, οφείλει να τα κρατήσει στην χαραγμένη διώρυγα, να φτιάξει αναχώματα στα επικίνδυνα σημεία και να φροντίσει για την διαχείριση της μετάβασης σε μια μορφή ιδιωτικού κράτους.
Η επιλογή του κου Ραγκούση ως ουσιαστικού πρωθυπουργού δεν είναι τυχαία. Εδώ και τρία χρόνια είναι ο τοποτηρητής της Πειραιώς δίπλα στον υποτιθέμενο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, όπως ο κος Μολυβιάτης και ο κος Παυλόπουλος υπήρξαν οι τοποτηρητές της Καραμανλικής παράδοσης δίπλα στον νεώτερο Καραμανλή. Ήδη έχει αρχίσει και την προσωπική του δικτύωση μέσα στις κυβερνητικές δομές, όπως επί παραδείγματι με την τοποθέτηση της εξαδέλφης του κας Άννας Νταλάρα σε υφυπουργικό θώκο. Η μετακίνηση των μελών της Παιδικής Χαράς σε ακίνδυνα πόστα, χωρίς να διαταραχθεί το πρεστίζ τους – και η συνολικότερη εικόνα ότι δεν υπάρχουν αποτυχημένα στελέχη αλλά απλή καλύτερη αξιοποίησή τους – είναι ιδιαίτερα επιτυχημένη. Οφείλω να αναγνωρίσω στο Θείον Βρέφος ότι δεν έχει απολέσει καμία από τις ικανότητές του, αν και εγγίζει τα εξήντα. Επίσης αξιοποιούνται και πρόσωπα με τις καλύτερες παραδόσεις στο “θεσμικών” αντιλήψεων ΠΑΣΟΚ, όπως ο κος Χ. Παπουτσής και η κα Μ. Αποστολάκη. Στην ουσία, η κυβέρνηση της Παιδικής Χαράς αντικαθίσταται από μια κυβέρνηση της κλασσικής Μαφίας. (Να σημειωθεί ότι οι λέξεις που χρησιμοποιώ δεν υπέχουν χαρακτήρα συνθήματος ή χλευασμού, αλλά συμβολισμού πολύ συγκεκριμένων εννοιών).
Μένει να αποδειχθεί, εάν οι σχεδιασμοί θα φανούν υπέρτεροι των φυσικών ροπών, εάν η τηλεοπτική δημοκρατία θα υπερισχύσει του λαϊκού πολιτικού ενστίκτου και αν η δούλωση ενός πληθυσμού είναι επιτευκτή μέσω της χειραγώγησης των ΜΜΕ και των πολιτικών οργανισμών.
Εν πάση περιπτώσει, όπως σε κάθε ευκαιρία που μου δίνεται, θα επιμείνω στην αποδοχή της άποψης του Πάρκινσον:
“Η ιδανική κυβέρνηση, έχει πέντε μέλη. Ένα ασχολείται με τα Εσωτερικά θέματα, ένα με τα Εξωτερικά, ένα με τα Οικονομικά και ένα με τα Στρατιωτικά. Το πέμπτο, εκείνο που δεν κατόρθωσε να μάθει καλά κανένα από τα ανωτέρω αντικείμενα, ονομάζεται πρωθυπουργός”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου