Κατά την ταπεινή μου άποψη, κάθε φιλοσοφική θεώρηση παράγεται από δύο βασικές συνιστώσες' και μερικές δεκάδες άλλες, ήσσονες αλλά με τη σημασία τους...
Πρώτον το πλαίσιο της εποχής μέσα στην οποία παράγονται. Και δεύτερον την κυρίαρχη κατά την εποχή αυτή ερμηνεία, των προηγούμενων ανάλογων θεωρήσεων. Από κει και πέρα υπεισέρχονται οι δευτερογενείς συνιστώσες: Τον πείραξε ο μπαμπάς του τον φιλόσοφο και θέλει να τα βάλει με το κατεστημένο; Ή πάλι τον ταΐζει ο τρέχων βασιλεύς ή τύραννος ή δημοκρατικός ηγέτης και θέλει να το υποστηρίξει; (Αυτά παρακαλώ να εκληφθούν απλώς ως ακραία παραδείγματα τέτοιων συνιστωσών).
Συνήθως όταν γίνεται αναφορά στην Ελληνική Αρχαιότητα, εννοείται η Κλασσική Περίοδος' και με ιδιαίτερο εντοπισμό στους Αθηναϊκούς κύκλους. Και λησμονούμε, ότι όλη η φιλοσοφία αυτής της σύντομης περιόδου είχε ήδη πάψει να είναι παραγωγική και είχε πλέον να κάνει με τον σχολιασμό ιδεών και την καταγραφή, καταλογογράφηση και επεξεργασία πληροφοριών που είχαν προέλθει από όλη την προγενέστερη ιστορία των φυλών που συνέπηξαν το Μέγα; Τούτο; Έθνος;;!!!
Αυτά τα ολίγα, απλώς για να είναι εύνοον το πνεύμα υπό το οποίο εξήχθησαν τα κάπως περισσότερα που ακολουθούν:
Από την αρχέγονη μητριαρχική λατρεία της Μεγάλης Μητέρας, που εν πολλοίς ταυτίζεται με την Γαία, προήλθε η πατριαρχική θρησκεία, που τελικά παγιοποιήθηκε στο Δωδεκάθεο και τα αναγκαία συμπληρώματά του. Το πως έγινε αυτό, γνωστόν. Όταν τα αρσενικά ανακάλυψαν ότι δεν είναι κάποια μυστηριώδης ιδιότητα των θηλυκών η παραγωγή απογόνων και άρα η επιβίωση της φυλής και η διαιώνιση του είδους, χρησιμοποίησαν την ανώτερη μυϊκή δύναμη που είχαν αναπτύξει ως κυνηγοί και εργάτες για να επιβληθούν.
Σε αυτή την μετάβαση επάνω είχαμε και την μετατροπή της απλής απόδοσης σεβασμού και δέους στις φυσικές δυνάμεις και την Γη που φαινόταν να τις περιλαμβάνει όλες, σε μια οργανούμενη σε συγκεκριμένους Τύπους (και κυρίως με συγκεκριμένους Λειτουργούς) προσωποποίηση των δυνάμεων αυτών σε συγκεκριμένες θεότητες. Και στον βαθμό που εξελισσόταν ο πολιτισμός και ανελισσόταν η σκέψη, οι θεότητες αυτές έπαιρναν και περισσότερο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία άφηναν πίσω τις φυσικές δυνάμεις που αρχικά εκπροσωπούσαν και άρχιζαν να εκφράζουν τις κοινωνικές και ηθικές πλέον ανάγκες της Ομάδας, ως παράγοντες επιβίωσής της.
Στην πρώτη φάση λοιπόν, σχηματοποιείται ο Δίας, ο Οντίν του τμήματος της φυλής που πήρε τον δρόμο του Βορρά και ανέπτυξε κεχωρισμένα τη δική του θεογέννεση, ως κύριος και διαμορφωτής του Υλικού κόσμου. Αυτός ο κόσμος ήταν απτός, αυτός ο κόσμος ήταν αισθητός, αυτός ο κόσμος ήταν αντιληπτός όταν σχηματίστηκε το αρχέτυπό του. Και αυτός του αποδόθηκε.
Σε επόμενη φάση ανάπτυξης της σκέψης, άρχισε ο άνθρωπος του χώρου που αργότερα ονομάστηκε ελληνικός, να έχει συναίσθηση των ίδιων των γνωστικών λειτουργιών του. Κατέφυγε λοιπόν στο απόθεμα των θρύλων του, στις αρχαίες γυναίκες που φρόντιζαν τη φωτιά και ετοίμαζαν τα ρούχα και έφραζαν την είσοδο της σπηλιάς' και επινόησε μέσα από όλα τούτα την Αθηνά για να εκφράσει αυτή τη δυνατότητα Γνώσης που τη ονόμασε Σοφία.
Σε ακόμη πιο προχωρημένη εποχή και ανέλιξη, ανακάλυψε την Αφαίρεση και την Σύνθεση. Την ικανότητά του δηλαδή να αφαιρεί τα πλεονάζοντα στοιχεία από υλικά και από ιδέες και να κατασκευάζει με αυτά τα καθαρά πλέον υλικά περισσότερο σύνθετα και λειτουργικά αντικείμενα' και με τις κάπως ξεκαθαρισμένες ιδέες περισσότερο σύνθετες επινοήσεις. Όλο αυτό, τον ικανοποιούσε αισθητικά και του έδινε την εντύπωση ότι υπάρχουν ακόμα μεγαλύτεροι ορίζοντες για να χαθεί μέσα τους.
Έτσι έμαθε την αρμονία, δηλαδή την συναρμογή διαφορετικών επεξεργασμένων παραμέτρων' και την ταύτισε με το Φως και έψαξε στους δικούς του αρχαίους θεούς και την ανέθεσε στον Απόλλωνα.
Κατόπιν, ανακαλύφθηκαν - ή ίσως καλύτερα συνειδητοποιήθηκαν - οι ιδιότητες του οινοπνεύματος και των υπόλοιπων διαθέσιμων φυσικών ψυχοτρόπων. Η τελετουργική χρήση των ανωτέρω, άνοιξε νέες συνάψεις στον εγκέφαλο, νέες δυνατότητες, νέες προκλήσεις. Οδήγησε το πνεύμα στην αναζήτηση πραγμάτων πέρα από το απτό και το υλικό, τόσο προς το Έξω, όσο και προς το Έσω.
Και ήρθε ο Βάκχος, ο Διόνυσος, ο Ζαγρεύς, να εκφράσει αυτό, που όταν γίνεται με μέτρο ανοίγει την αντίληψη και ευφραίνει τις αισθήσεις και καταστέλλει τους φραγμούς' και που όταν το μέτρο του ξεπεραστεί καταστρέφει τους φραγμούς και νεκρώνει τις αισθήσεις και συσκοτίζει τη σκέψη. Ο διπλός και τριπλός και πολλαπλός θεός, εκείνος που η εύνοια και η συμφορά εμπεριέχονται αμφότερες στο κάθε του δώρο.
Και σε όλες αυτές τις έννοιες, όπως και τις άλλες, της Οικογένειας ή του Γένους, του Πολέμου ή της Καλλιέργειας, της Κατασκευής ή της Απόλαυσης χρειαζόταν ένας διάμεσος. Κάποιος που θαμετέφερε τα μηνύματα όλων αυτών των Ατομικών αλλά και Κοινωνικών και Πολιτικών πλέον λειτουργιών, ώστε να μην συγκρούονται και αλληλοαναιρούνται.
Αγαπητέ μου Ερμή, χάρηκα για τη γνωριμία!
Να μην ξεχνιόμαστε όμως: Πατέρας και δημιουργός όλων, ήταν εκείνος στον οποίο η Μητέρα παραχώρησε την Δύναμή της.
Ο Κύριος της Ύλης, από την οποία όλα προήλθαν.
Ο Ζευς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου