Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Η Περαίωση της Εργασίας...





Δια τους μη γνωρίζοντας σχετικώς, μία ενημέρωσις:
Εννοιολογικά όσο και ιστορικά έχει τεράστια διαφορά η corvée (στην γλώσσα της χώρας όπου επισήμως αρχικά θεσμοθετήθηκε) ή lavoretto ή chore, από την εργασία.
Η Αγγαρεία, είναι μία μορφή έμμεσης φορολογίας, η οποία απαιτείτο από τους φεουδάρχες αρχικά και το κράτος αργότερα, με τη μορφή παροχής έργου στην υπηρεσία τους, αντί της καταβολής των μη υπαρχόντων μετρητών.
Η Εργασία αντιθέτως (travail, lavoro, labor, arbeit) αφορά τον βιοπορισμό του ατόμου και της οικογενείας του' και είναι το κατά την ελεύθερη επιλογή του τίμημα, προκειμένου το άτομο να παρέχει στην οικογένειά του τα αναγκαία προς το ζην.
Η σύμμειξη αυτών των εννοιών, όσο και να φαίνεται περίεργο, προήλθε ακριβώς από τις σοσιαλιστικίζουσες θεωρίες των 18ου και 19ου ν.χ. αιώνων, οι οποίες έχοντας πίσω τους μία φεουδαρχική κουλτούρα και επιδιώκοντας τον εξανθρωπισμό της, ήθελαν να βάλουν την εργασία κάτω από την σύνολη ομπρέλα του Κράτους.
Το βήμα από την δουλειά στη δουλεία, δεν ήταν μακρυά, όταν η θεωρία και η προϋπάρχουσα πίσω της κουλτούρα ήδη τα ταύτιζε. Απλώς, αφορούσε την οπτική γωνία υπό την οποίαν ορώντο.
Όταν οι σοσιαλιστικίζοντες οργανισμοί άρχισαν να αποκτούν εξουσία, αλλού δια των δημοκρατικών διαδικασιών και αλλού με το σχετικό ζόρι, άρχισαν να περνούν και στο νομικό πλαίσιο των χωρών τους αυτή την ταύτιση. Και κατόπιν τούτου και με την πάροδο του χρόνου, υπήρξε και η σχετική ταυτοποίησή τους στην κοινωνική αντίληψη και την λαϊκή "γνώση".
Αντί όμως πλέον να είναι η δουλεία και η δουλειά κάτι ταυτόσημο προς εξάλειψη, έγινε κάτι το ταυτοσήμως απαιτούμενον ως κοινωνική συνεισφορά, προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα - μωσαϊκώ τω τρόπω - επαγγελόμενα ιδανικά.
Η Γη της Επαγγελίας και ο Σοσιαλιστικός Παράδεισος, έχουν κοινή την ρίζα ως έννοιες και κοινές ανάγκες ως διαδικασία και κοινό προσανατολισμό ως στόχο.
Την υπαγωγή της πρωτοβουλίας και της ατομικότητας, της εθελούσιας παραγωγής πλούτου, στην Εξουσία του Ιερατείου. Είτε το Ιερατείο ονομάζεται Σανχερδίν είτε Κεντρική Επιτροπή.
Τούτο γίνεται και στην ταλαίπωρη τούτη χώρα, με ενάμισι αιώνα καθυστέρηση' ως συνήθως.
Αντί της αντίληψης της ελεύθερης συνεισφοράς στις ανάγκες του συνόλου, παγιοποιείται η αντίληψη της υπαγωγής της συνείδησης στο είδωλο που εκπροσωπούν οι αυτοδιορισθέντες - και δια των Τρόπων του Γεβελίνου επιβαλλόμενοι - ως εκφραστές του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου