Το προφητικό τραγούδι της Μαρίας Δημητριάδη σε στίχους Βολφ Μπίρμαν, αφιερώνεται στην "Πολιτική Ηγεσία" μας.
Η οποία - να μην την ματιάσω - ετοιμάζεται αυτή την εβδομάδα να δεχθεί τους πρώτους εκατό (100) ακριβοπληρωμένους Γκαουλάϊτερ, που θα τοποθετηθούν δίπλα σε Υπουργούς, Υφυπουργούς και Γενικούς Γραμματείς.
Με σχεδιασμό κατά τις πρώτες εβδομάδες του Σωτηρίου Έτους 2011 νέας χρονολόγησης και μετά την διανομή του "ευφορικού" της Αναδιάρθρωσης, να γίνουν πεντακόσιοι (500) ώστε να καλυφθούν οι Οργανισμοί της Κεντρικής Διοίκησης. Και με πρόβλεψη να φθάσουν τους δύο χιλιάδες πεντακόσιους ΠΡΙΝ από την εξαγγελία το καλοκαίρι της επίσημης Χρεωκοπίας, με όποιο όνομα και αν θα την βαφτίσουν.
Στο κάτω - κάτω αν διακρίνει κάτι το κυβερνών κόμμα είναι ακριβώς η εξάσκηση της πολιτικής δια της γλωσσοπλασίας. Μόνο τα ονόματα των υπουργείων και οργανισμών να καταλογογραφήσει κάποιος, θέτει αμέσως υποψηφιότητα για Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Για την Κυβέρνηση του Γεωργάκιου του Μικρού δεν μπορεί να υπάρξει ψόγος. Απλώς εκτελεί το Συμβόλαιο που υπέγραψε με αίμα ο κομματικός της φορέας για να εξαγοράσει την επιστροφή του στην εξουσία.
Ούτε στην νεόκοπη αρχηγό κόμματος, την κα Θεοδώρα Μητσοτάκη, υπάρχει κάτι να καταλογισθεί. Συνεταίρος εξ αρχής στο ροκάνισμα της προηγούμενης κυβέρνησης και μέλλουσα συμμέτοχος της παρούσας, απολαμβάνει ήδη να παρακολουθεί την εφαρμογή της πολιτικής την οποία τόσο ένθερμα συνιστούσε ο πατέρας της επί τόσα χρόνια.
Με τον υπαλληλίσκο δε της Πειραιώς 83 & Σαλαμίνος που αρέσκεται να φαντάζεται τον εαυτό του ως έλληνα Λεπέν, τον Αρκούδο Καραγεφύριο, κανείς δεν αξίζει να ασχοληθεί. Ασφαλώς και είναι χρήσιμη η εργασία των κυριών που σφουγγαρίζουν τα πατώματα των κρατικών υπηρεσιών, αλλά δεν μπορούν ασφαλώς να επικριθούν για τον σχεδιασμό και την λειτουργία τους.
Στα υπόλοιπα κόμματα όμως, με δεξιά ή αριστερή επιγραφή αδιάφορο, υπάρχουν πολλά να καταλογισθούν. Θα ήταν υπερβολικό ασφαλώς να προχωρήσουν σε μια Aventine Secession. Αν και ως Πράξη, θα εμπεριείχε μεγάλη δόση Ιστορικής Ειρωνείας' και ως εκ τούτου θα έδινε κάποια ζωντάνια στο Πολιτικό Θέατρο των τρεχουσών ημερών.
Η νομιμοποίηση όμως που παρέχουν στην κυβέρνηση της Εκποίησης θα καταγραφεί στο ιστορικό τους παθητικό, έστω και αν όσοι χαράζουν την πολιτική τους προσμετρούν τα εφήμερα αυτοδιοικητικά ή σφυγμομετρικά τους κέρδη.
Αντί να παραμερίσουν τις άθλιες σκωριοφαγωμένες επιγραφές τους και να συμπήξουν ένα Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας, χωρίς φοβικά σύνδρομα και με ανοιχτά χαρτιά, επιδίδονται στα ρηχά, μίζερα παιγνιδάκια στα οποία έχουν εθισθεί.
Η δεξιά αφήνεται να τρομοκρατείται από τους πληρωμένους μικροφονιάδες των ΜΜΕ και να φοβάται μήπως κατηγορηθεί για "ανευθυνότητα". Έτσι περιπίπτει στο αιώνιο "ήξεις - αφήξεις" που είναι το κύριο χαρακτηριστικό της εδώ και τριάντα περίπου χρόνια.
Τα αριστερά κόμματα προσμετρούν ήδη τα ψηφαλάκια που ευελπιστούν ότι θα εισπράξουν από την φθορά του κυβερνώντος κόμματος και κρατούν τους οπαδούς τους σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής. Τα δε πλέον ευπρόσβλητα από “κυβερνητικό σύνδρομο” κατανέμουν τις υπουργικές καρέκλες σε μια κυβέρνηση συνεργασίας την οποία βαυκαλίζονται ότι θα κληθούν να στελεχώσουν.
Τίποτα δεν διδάχθηκαν, ούτε καν από τα πρόσφατα παθήματά τους, ούτε η πρώτη ούτε τα δεύτερα.
Αγ-νοούν με επιμονή και παρα-βλέπουν με πάθος, ότι δεν πρόκειται πλέον για το μίζερο παιγνίδι τους των μεταχουντικών δεκαετιών, αλλά για μια δυναμική, βίαιη και μεθοδευμένη επιχείρηση κατάληψης κάθε δομής που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ανάχωμα, κάθε οργανικού μηχανισμού που θα μπορούσε να αποτελέσει προπύργιο, για μια αποδιάρθρωση κάθε ιδέας που θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης και αντίστασης.
Αγ-νοούν με επιμονή και παρα-βλέπουν με πάθος ότι όταν εξαγγελθεί και επισήμως η Κατοχή, οι ούτως ή άλλως άχρηστες υπηρεσίες τους, θα καταστούν και τύποις τέτοιες.
Αγ-νοούν με επιμονή και παρα-βλέπουν με πάθος, ότι αν οι ίδιοι ως πρόσωπα έχουν το καταφύγιο μιας παχυλής σύνταξης και της συγγραφής των αυτοδικαιωτικών απομνημονευμάτων τους, ο λοιπός πληθυσμός που φιλοδόξησαν να κυβερνήσουν ή ισχυρίζονται ότι εκφράζουν δεν μοιράζεται αυτό το προνόμιο.
Αγ-νοούν με επιμονή και παρα-βλέπουν με πάθος ότι οι τιμωρίες της Ιστορίας είναι βαρύτερες από εκείνες της Πολιτικής' και ότι οι βίτσες που κρέμονται στην κουζίνα της πρώτης, τσούζουν πολύ περισσότερο από τους χάρακες που κοσμούν το γραφείο της δεύτερης.
Αγ-νοούν με επιμονή και παρα-βλέπουν με πάθος, ότι εκτός από τον Αβεντίνο του 1924 ν.χ., υπήρξε και εκείνος του 494 π.χ. Ότι αν η “Απόσχιση” που επιχείρησε το ακέφαλο Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ήταν πράγματι μια καρικατούρα των “Αποσχίσεων” των πληβείων, δεν είναι ΚΑΘΕ παρόμοιο γεγονός στην ιστορία αναγκαστικά γελοίο. Και ότι Όταν και Αν υπάρξει στην Ελλάδα Secessio Plebis, οι ίδιοι δεν θα είναι πλέον ευπρόσδεκτοι σε αυτό το τελευταίο οχυρό και ορμητήριο της Απελπισίας και της Ελπίδας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου