Μετά την Ντόρα και ο Μίκης;

 

Μετά την Ντόρα και ο Μίκης; 

Ανακοίνωσε λέει ο Μίκης ο Θεοδωράκης την ίδρυση νέου πολιτικοκοινωνικού κινήματος. 

Βρε παιδιά, τον Θεοδωράκη τον συμπαθώ. Στο κάτω- κάτω, με την μουσική του μεγαλώσαμε' και το θεωρούσαμε και "αντίσταση" να την βάζουμε δυνατά επί χούντας!!... 

Μεγαλώνοντας και με την ανέλιξη που υπέστησαν τα μουσικά μου κριτήρια, άρχισα να τον βρίσκω λίγο υπερβολικά επικό' και πολλάκις επαναλαμβανόμενο στα θέματά του. Χωρίς όμως να πάψει να μου αρέσει. 

Στην πολιτική του σταδιοδρομία όμως, ήταν η αποθέωση του Ο.Φ.Α. (Όπου Φυσάει ο Άνεμος). Από την προσπάθεια διεκδίκησης της ηγεσίας της Ενωμένης Αριστεράς στην αποκήρυξη της αριστεράς συνολικά επειδή πέθανε κάποιος δικός του λόγω μιας απεργίας των νοσοκομειακών γιατρών. Από το "Ή Καραμανλής ή τανκς" στο "Ότι πείτε εσείς Κύριε Πρωθυπουργέ" στον κακόμνηστο Α. Παπανδρέου. Και ξανά στην αριστερά και ξανά στην δεξιά και ξανά στο Πασόκ και ξανά ΟΦΑ και πάλι ΟΦΑ. 

Δεν έχω αντίρρηση, στο να αναγνωρίζει κάποιος μια λάθος άποψή του και να την μεταβάλλει. Ακόμη και σε περισσότερες της μιας περιπτώσεων. Εδώ όμως, γίνεται αυτό "καθ' έξιν και κατ' επάγγελμα". Άρα, πως να εμπιστευθεί ο ατυχής πολίτης την όποια πολιτική του πρωτοβουλία; 

Τελικά, ας αφήσουν τον ευδαίμονα και σεβάσμιο γέροντα στην ησυχία του όσοι επιχειρούν να τον θέσουν ως προμετωπίδα των δικών τους φιλοδοξιών. Του χρωστούμε όλοι τουλάχιστον την άφεση στην απόλαυση της ραστώνης που δικαιούται, έστω ως αμοιβή για τις απολαύσεις που μας χάρισε με την μουσική του. 

Το να οδηγηθεί στην πρόωρη εγκατάλειψη αυτής της κοιλάδας των στεναγμών λόγω μιας νέας πολιτικής ενεργοποίησης, προκειμένου να ετεροπροβληθούν κάποιοι μικροί σύγχρονοι Κατιλίνες, δεν είναι και η πλέον ευγενική προς τον ίδιον στάσις...