ΕΡΤ και άλλα τινά...

Τον Σπύρο τον Παπαδόπουλο, γενικά τον συμπαθώ. Συνήθως είναι λιγότερο προκλητικός από άλλους που κατέληξαν "επώνυμοι" - τι όρος κι' αυτός θεοί μου - και ενίοτε έχει και κάτι ουσιαστικό να πει. Χώρια που ταυτίζονται και τα αρχικά μας!
Όταν όμως για να αμυνθεί απέναντι στις επιθέσεις που του γίνονται με συγκεκριμένη σκοπιμότητα από το ίδιο εκείνο κατεστημένο που τον προέβαλλε και τον ανέδειξε, ανοίγει ως μη όφειλε μέτωπα προς κατευθύνσεις τρίτες προκειμένου να στρέψει αλλού την προσοχή, καλό είναι να θυμάται την ρήση του Georg C. Lichtenberg στους αθάνατους "Αφορισμούς" του:

"Όταν βάψετε έναν στόχο στην πόρτα του περιβολιού σας, να είστε σίγουροι πως θα τον σημαδέψουν".

Η κρατική τηλεόραση είναι μια πονεμένη ιστορία. Για χρόνια και χρόνια, ανεξαρτήτως κόμματος που κυβερνούσε, το δημόσιο κρατούσε ζηλότυπα το προνόμιο του ραδιοτηλεοπτικού σήματος. Όταν το Λαμπράκειο πουλέν με I.Q 92, ο κος Έβερτ, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου άσκεφτα, ανοργάνωτα και απρογραμμάτιστα τα στίφη του κατά Μαρξ "άγριου καπιταλισμού" όρμησαν στη λεηλασία του πλούσιου μεν αλλά αδύναμου και παρηκμασμένου σώματος της αυτοκρατορίας.
Η ΕΡΤ περιορίστηκε στο να συντηρεί έναν τεράστιο και δυσλειτουργικό μηχανισμό, να τροφοδοτεί ημετέρους του εκάστοτε κυβερνώντος - συν κάποιους αλλοκομματικούς για να διατηρεί την επίφαση της δημοκρατικότητος - και που και που να αφήνει να παρασκευαστούν και κάποια εξαίσια δείγματα καλής δουλειάς, για να δικαιολογεί την ύπαρξή της.

Βεβαίως, οι Μελίνειες διακηρύξεις για παύση καταβολής του μέσω ΔΕΗ χαρατσιού, είχαν παύσει ήδη από το 1981 να ακούγονται άμα τη αναλήψει από την ίδια του υπουργικού θώκου, που επί τόσα χρόνια κατόπιν ζέστανε με τα ιστορικά της οπίσθια.

Η νεοΚαραμανλική Ν.Δ. θέλησε αρχικά να ορθολογικοποιήσει την κατάσταση, να καταστήσει την δημόσια τηλεόραση αυτοδύναμη οικονομικά και παραγωγικά και τελικά να καταργήσει την επαχθή και απαράδεκτη χρηματοδότησή της από το υστέρημα του πολίτη. Με τελική πολυδιαφημισμένη προοπτική όλων αυτών, την μετατροπή της σε αυτοδιοικούμενο οργανισμό, χωρίς δυνατότητα κυβερνητικών παρεμβάσεων, τύπου BBC. Και φυσικά, όπως και όλα τα άλλα μεγαλεπήβολα σχέδιά της, σκόνταψε και αυτό αφ' ενός στις επιλογές των προσώπων που ανέλαβαν να το υλοποιήσουν και αφ' ετέρου στα πολλαπλά φοβικά σύνδρομα της ηγεσίας της.

Από την άλλη πλευρά, τόσα χρόνια μετά και έχοντες οικοδομήσει τις δικές τους αυτοκρατορίες, δεν μπορούσαν να ανεχθούν οι επίγονοι των βαρβάρων το ενδεχόμενο ύπαρξης μιας ισχυρής και αυτόνομης παρουσίας κάποιας νέας και σθεναρής Ρώμης της ραδιοτηλοψίας' ιδίως αφού ήδη διαφαινόταν το γεγονός ότι η προς κατανομήν πίτα θα μίκραινε αποφασιστικά.
Τι ευκολότερο λοιπόν από την έναρξη μέσω των εκπάγλου πολιτισμικότητας πρωϊνομεσημεριανοαπογευματινάδικων μιας εκστρατείας έκθεσης των όντως προκλητικών οικονομικών της;

Και βεβαίως σε αυτή την περίπτωση, λίγη σημασία είχε το ΕΙΝΑΙ και το ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ των πραγμάτων. Κοντά στα ξερά και τα χλωρά. Λέγε, λέγε και κάτι θα μείνει. Παλιά μου τέχνη, κόσκινο. Πόσα ακόμη παρόμοια ρητά να αναφέρω; Νούμερα και ονόματα να λέγονται με το κατάλληλο ύφος καλά αμειβόμενης αγανάκτησης και λίγη σημασία είχε το αν αφορούσαν αληθινές προκλητικές καταστάσεις διασπάθισης δημοσίου χρήματος ή πραγματικά αξιόλογες παραγωγές που προσέφεραν Ψυχαγωγία και με την αρχαία και με την σύγχρονη έννοια.
Και φυσικά, ο στόχος επετεύχθει.

Και καμία σημασία δεν δίδεται πλέον από τους "αγανακτισμένους" και τις "αγανακτισμένες" των ΛαμπρακοΜπομπολεϊκοΤεγοπουλικοΒαρδινογιανεϊκοΚυριακουΚοκαλοΑλαφουζοΚουραδέϊκων "πολιτιστικών προπυργίων" στον πολλαπλασιασμό των φαινομένων κατάχρησης και εξαχρείωσης. Αντιθέτως μάλιστα, όταν κάτι τέτοιο γίνεται αντικείμενο σχολιασμού σε μέσα όπως το διαδίκτυο, σπεύδουν διάφορα μειράκια του "καλλιτεχνικού" κουτσομπολιού να γίνουν υπερασπιστές των "θιγομένων" παραγωγών.

Κρίμα μωρέ κατά το ήμισυ συνονόματε Παπαδόπουλε. Γιατί - ξέρεις - όντως σε εκτιμούσα...