Η απάτη του Σχεδίου "Καλλικράτης"

ΔΕΝ αποτελεί επιλογή του Γεωργάκιου του Μικρού το αν θα δημιουργηθούν οι περιφέρειες ή όχι, όπως με έπαρση διακηρύσσουν τα ΜΜΕ του εκδοτοεργολαβικού κατεστημένου και οι υπάλληλοί τους πολιτευτές της νυν "κυβέρνησης".

Πρόκειται για μια αρκετά καθυστερημένη προσαρμογή της διοικητικής δομής της χώρας - ένα ακόμη από τα θέματα τα οποία η Ν.Δ. προσπάθησε να προωθήσει αλλά απέτυχε λόγω ατολμίας και κακώς εννοούμενης διαλλακτικότητας - που επιβάλλεται προκειμένου να υπάρχει δυνατότητα πρόσβασης στους κοινοτικούς πόρους για την περιφερειακή ανάπτυξη.

Με απλά λόγια, η Ε.Ε. απαιτεί προκειμένου να παρέχει αυτούς τους πόρους την ύπαρξη υπεύθυνων διαχειριστών τους και όχι είτε κρατικών υπαλλήλων όπως οι διοριζόμενοι από το ΥΠΕΣ περιφερειάρχες είτε αδύναμων εξηρτημένων από την εύνοια της κεντρικής κυβέρνησης προσώπων όπως οι εκλεγόμενοι νομάρχες.

Το πρόβλημα με τον νυν "Καλλικράτη" σε σχέση με το μοντέλο το οποίο προετοίμαζε επί 4 χρόνια αλλά δεν τολμούσε να προωθήσει η προηγούμενη κυβέρνηση, είναι ότι ναι μεν αποδίδει στους εκλεγμένους περιφερειάρχες τις εξουσίες τις οποίες θέτει ως ελάχιστη προϋπόθεση η Ε.Ε., αλλά αφαιρεί από τις περιφέρειες την κρατική χρηματοδότηση.

Τούτο, ασφαλώς και δεν είναι κακό. Αλλά βάσει των προβλέψεων του παλιού σχεδίου θα έπρεπε να αποδοθούν στις αποκεντρωμένες διοικητικές οντότητες οι πόροι τους οποίους εισπράττει τώρα κεντρικά το κράτος και οι οποίοι αντιστοιχούν σε περιφερειακές δραστηριότητες.

Η κυβέρνηση, κατακρατά αυτούς τους πόρους ως κρατικά και όχι περιφερειακά έσοδα και απλώς δίνει στις περιφέρειες την δυνατότητα - που εκ των πραγμάτων καθίσταται ανάγκη - να επιβάλλουν δικούς τους φόρους. Στην ουσία δηλαδή διπλή φορολόγηση για το ίδιο αντικείμενο, χωρίς το κράτος να στερεί από τον εαυτό του έσοδα τα οποία πλέον δεν δικαιούται κανονικά να διαχειρίζεται και με τις περιφέρειες να γίνονται ο "κακός" της υπόθεσης.

Και μάλιστα χωρίς να τους δίνεται καν το χρονικό περιθώριο για την ανάπτυξη εισπρακτικών και διαχειριστικών μηχανισμών και μελέτης για τους πραγματικούς πόρους και την δυνατότητα αξιοποίησης τους στις περιοχές τους.

Στην ουσία λοιπόν πρόκειται για μια ακόμη Πασοκική κουτοπονηριά, με την οποία εκπληρούνται οι όροι για να μην εκλείψει η κοινοτική χρηματοδότηση, αλλά καθιστά τις περιφέρειες δέσμιες της ελεημοσύνης της κεντρικής διοίκησης στην οποία θα υποχρεωθούν να καταφύγουν. Με όλες τις σχετικές εξαρτήσεις και τις κομματικές αλλαξοκωλιές που θα γίνουν υποχρεωτικές...

Η κουτοπονηριά του νόμου Καλλικράτης, είναι διάχυτη σε ολόκληρο το σώμα του. Βασική του σκοπιμότητα είναι να διαφαίνεται μια επίφαση αποκέντρωσης, αλλά οι περιφέρειες να παραμένουν σε εξαρτημένη δουλεία στην κεντρική διοίκηση.

Αντίθετη λογική υπήρχε στο παλιό σχέδιο με το οποίο οι περιφέρειες καθίσταντο όντως αυτοδιοίκητοι διαχειριστές των του οίκου τους και τους μεταβιβάζονταν όλοι εκείνοι οι πόροι που όχι απλώς είναι αναγκαίοι αλλά και τους ανήκαν δικαιωματικά. Και επίσης προέβλεπε επαρκή χρόνο μεταβατικής περιόδου, κατά την οποία το δημόσιο θα εισέπραττε και θα επέβλεπε την διαχείριση αυτών των πόρων, μέχρις ότου οι περιφέρειες σχεδίαζαν, μελετούσαν και υλοποιούσαν τους δικούς τους αναγκαίους μηχανισμούς είσπραξης, διαχείρισης και ελέγχου.

Είναι όντως κρίμα το γεγονός ότι όλος εκείνος ο κόπος για τον σχεδιασμό του, θυσιάστηκε στην μικροπολιτική αντίληψη του πολιτικού κόστους' και ακριβώς αυτή η μικρόνοη και φοβική αντίληψη κόστισε τελικά στην προηγούμενη κυβέρνηση αυτό ακριβώς που φοβόταν...

Για το αντικείμενο που μας απασχολεί τώρα:

Το πλέον πονηρό σημείο στον νόμο, σε ότι αφορά την οικονομική εξάρτηση, έγκειται στην ακόλουθη πρόβλεψή του:

...

Άρθρο 192

Πόροι - Οικονομική διαχείριση

1. Οι πόροι του Ταμείου είναι:

α) Ποσοστό από τις χρηματοδοτήσεις τις οποίες διαχειρίζεται και το οποίο προσδιορίζεται με απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας.

...

Αντί να αποδοθούν άμεσα στις περιφέρειες οι πόροι που δικαιωματικά τους ανήκουν, παραμένουν στην κεντρική διοίκηση η οποία κατά το δοκούν - και με την επαγόμενη διαπραγμάτευση του διαμοιρασμού της μίζας η οποία αποτελεί όπως φαίνεται το πραγματικό ζητούμενο - αποφασίζει τι ΠΟΣΟΣΤΟ τους θα παραδώσει στην διαχείριση των περιφερειών...